Ο θρύλος λέει ότι οι γυναίκες του τόπου ήταν τόσο όμορφες που ''συνέθλιβαν τις καρδιές των ανδρών'' όπως οι πετρόπλακες του Μύλου συνθλίβουν το σιτάρι, κάνοντας τους αιώνιους σκλάβους της πανώριας ομορφιάς τους. Από αυτήν την λαϊκή φαντασία πήρε και το όνομα του το γαλαζοστόλιστο κύματοαγγιζόμενο μικρό χωριό (Κάρδα, η Καρδιά - Μύλη, ο Μύλος, ο Χειρόμυλος που τον χειρίζονταν οι γυναίκες). Να λοιπόν η Καρδαμύλη που το όνομα της το σμίλεψε του πάθους της η σμίλη.

Η γραμμή της εκκίνησης μια δρασκελιά από τη θάλασσα την αήττητη, την ακατανίκητη, που σαν υγρό διαμάντι ισχυρά λαμπυρίζει, καθρεφτίζει, μαγνητίζει το κάθε τι γύρω της και αισθητικά το αναβαθμίζει.

Λίγα τρεχοπατήματα από τις ηλιόλουστες ακτές της στέκει ο Ταΰγετος. Βουνοδημιούργημα της Γης με ηλικία εκατομμυρίων ετών τιμά την μητέρα του με την μεγαλοπρέπεια του, την επιβλητικότητα του και τη σοφία του. ''Όρος υψηλόν τε και όρθιο'' κατά τον Στράβωνα, ενώ του έχει δοθεί δικαίως ο χαρακτηρισμός “Τρούλος του Μοριά”. Αυτός ο Βασιλέας της Πελοποννήσου διακρίνεται για - την μη δυνατόν να περιγραφεί με λόγια - ανείπωτη ίσως σκληράδα του αλλά και την εγγενή αγάπη του προς τη ζωή αφού στα όμορφα χωριά του, στα πετροκεντημένα δύσβατα μονοπάτια του, στις ατέλειωτες και σπάνιας καλαισθησίας χαραδρώσεις του οι οποίες καταλήγουν στη θάλασσα, στις αμέτρητες Αετοκορφές του και στα απέραντα αγριολουλουδιασμένα οροπέδια του, ευημερεί και πρωταγωνιστεί η Πανίδα και η Χλωρίδα οι οποίες εκμεταλλευόμενες τον ειλικρινή και με πράξεις αποδεδειγμένο σεβασμό της ανθρώπινης παρουσίας, τον καθιστούν σαν ένα Θεϊκό, Συμπαντικό έργο τέχνης.

Οι Μύστες (Συναθλήτριες και Συναθλητές) που συμμετέχουν στον αγώνα έχουν όλες και όλοι μυηθεί με τελετουργικό τρόπο και διδασκαλίες την ευρυμάθεια, την ενσυναίσθηση, την μέγιστη όξυνση των αισθήσεων αλλά και των ηθελημένων παραισθήσεων. Βλέπετε, το ιερό αυτό Βουνό δεν ''πατιέται'' από τις προδιαγραφές του ανθρώπινου μέσου όρου. Ο Τελετάρχης του αγώνα, Νίκος Κωστόπουλος, δίνει το σήμα της έναρξης της μεγάλης γιορτής αφήνοντας ελεύθερα πέντε λευκά περιστέρια, όσες και οι υψηλότερες κορυφές του βουνού, ο πενταδάκτυλος των βυζαντινών χρόνων. Ξεχυνόμαστε στα από τα πρώτα μέτρα ανηφορικά μονοπάτια του έχοντας σαν πρώτη σκέψη μας το ''το μέγιστο έπαθλο'' του αθλητικού αγώνα μας. Την ανακάλυψη του άλυτου μυστηρίου της Ελλάδας στην Πυραμίδα του Ταΰγετου.

Οι πετροκότσυφες που έρχονται την Άνοιξη από την Αφρική και φωλιάζουν στα βράχια που αφθονούν γύρω μας, μας καλωσορίζουν διαλαλώντας με αιθέρια τιτιβίσματα την παρουσία τους. Βρίσκομαι στα 800 μέτρα περίπου υψόμετρο και μέχρι αυτό το σημείο οι μεσογειακοί θάμνοι, τα φρύγανα, τα πουρνάρια, οι κουμαριές, τα σχίνα, τα σφεντάμια και οι γκορτσιές κυριαρχούν και με σαγηνεύουν με την εκπληκτική τους προσαρμογή στο βραχώδες έδαφος.

Μια στάλα ευλογημένου χώματος τους αρκεί για να μετατρέψουν ακόμη και τους βράχους σε φυσικές τους ''γλάστρες''. Η χλωρίδα του Ταΰγετου η οποία περιλαμβάνει 1000 είδη φυτών μας προσφέρεται από το γαλαντόμο τεράστιο σώμα του βουνού απλόχερα.

Στα 1000 μέτρα περίπου, συναντώ την ζώνη των ορεινών κωνοφόρων. Άρχοντες που ορίζουν και καθορίζουν τις βουνοκορφές είναι το μαυρόπευκο, το έλατο και ο κέδρος. Αλώβητοι γίγαντες μπροστά στα ''θηρία'' των στοιχείων της φύσης, μου μεταλαμπαδεύουν το θάρρος και το ''ύψος'' της Αντοχής τους. Κάπου εκεί αρχίζω να ''ξεκουμπώνω τον γκρίζο μανδύα'' της πόλης '' που καλύπτει το καλαίσθητο, πολύχρωμο εκτόπλασμα μου, δηλαδή το “ψυχικόν ρευστών” μου. Τα κύτταρα μου ρέουν σαν πλατανόφυλλα σε καθάριο ορμητικό ποτάμι αγνοώντας, ξορκίζοντας κάθε μορφή αδυναμίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Η οπτική μου μεταβάλλεται ευεργετημένη από την απελευθέρωση μου και αυτό είναι για μένα σαν δεύτερη γέννηση!

Η νύμφη Ταϋγέτη μία από τις Πλειάδες, τις κόρες του Τιτάνα ΄Άτλαντα και της Ωκεανίδας Πλειόνης έδωσε το όνομα της στο όρος που προκαλεί θαυμασμό και σεβασμό σε Θεούς και ανθρώπους. Οι άνθρωποι ζήτησαν από την Ταϋγέτη να τους επιτρέψει να κατοικήσουν στην αγκαλιά του. Η Ταϋγέτη δέχτηκε υπό έναν απαράβατο όρο. Όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα θα ήταν απόλυτα εναρμονισμένα με τον επιβλητικό ορεινό όγκο. ‘Ετσι εξηγείται λοιπόν η αισθητική απόλαυση του να τρέχω σε ένα δάσος, να ανηφορονικώ τις απότομες και απρόσιτες πλαγιές, και ξάφνου, από το πουθενά κυριολεκτικά, να βρίσκομαι στα λιθόστρωτα σοκάκια μικρών χωριών που το κάθε ένα τους '' φωνάζει '' με περηφάνια: είμαι παιδί του Ταΰγετου και όσοι με αγγίζουν αναδομούνται με απέραντους πολύχρωμους ορίζοντες σαν της θάλασσας που μας περικλείει. Ελάτε μέσα στα σπίτια μας καλούν οι νοικοκυρές να μεθύσουμε με ντόπιο κρασί από την ευλογία του ανταμώματος μας και να μεταβούμε σε ένα κόσμο με αμέθυστα όνειρα!

Αυτό που βιώνω τρέχοντας στα μονοπάτια του καλοκάγαθου γίγαντα με τις άπειρες πέτρες, είναι πάνσκληρο από κάθε άποψη. Τα πόδια μου, τα πέλματα μου με ικετεύουν ''μιλώντας'' με τη γλώσσα του πόνου: "Δημήτρη προσπάθησε να τρεχοπατάς σε χώμα, λυπήσου μας"! Τους μιλάω και τους εξηγώ τον λόγο της ύπαρξης των άπειρων πετρών. Ακούστε με καλά μου πόδια, κάτω από κάθε πέτρα φωλιάζει ένας θρύλος, μια παράδοση, μια σπονδή, σας παρακαλώ ελαφρύνετε το πάτημα σας τώρα που γνωρίζετε ότι κάθε πέτρα είναι ένας μικρός ολοζώντανος ναός και θα δείτε ότι οι πόνοι μας θα γίνουν ευωδιαστά θυμιάματα.

Ακούω τον ήχο του δημιουργού της ζωής, του νερού και βλέπω κατεβαίνοντας ένα ''φιδοσχεδιασμένο '', σίγουρα από κάποιο ξωτικό με παιδαιψιάρικη διάθεση μονοπάτι, ένα ποτάμι ζωσμένο από πλατάνια! Τώρα πετάω δεν τρέχω και σε λίγα λεπτά φτάνω στην όχθη του. Αποσβολωμένος, απογοητευμένος, διαπιστώνω ότι η ροή του ποταμού είναι ''πέτρινη''. Για την ακρίβεια τεράστια άσπρα βότσαλα ''πλέουν'' χαμογελαστά στην ποταμίσια άμμο.

Ακούω μια κελαρυστή φωνή: "Δημήτρη". Γυρνώ και κατακλύζομαι από μια καστανομελαχρινή ομορφιά που ανήκει σίγουρα στη νεράιδα του ποταμού! Ποια είσαι ομορφιά μου τη ρωτώ; πως ξέρεις το όνομα μου; "Είμαι η Μαρία και το όνομα σου το γράφει κάτω από τον αριθμό σου"! Συγχώρα με, είμαι τόσο κουρασμένος που σκέψου ότι σε προσπέρασα και δεν σε είδα. "Δεν με προσπέρασες Δημήτρη μου, είμαι μια ηθελημένη παραίσθηση σου, εσύ με έφερες εδώ αφού είμαι παντού μέσα σου"! Με αγκαλιάζει και με φιλά γλυκά με τα κατακόκκινα χείλια της και ο ποταμός ξεχειλίζει από διαυγή κρυστάλλινο νερό, ίδιο με την αγάπη , “γιατί πάντα αδύναμοι θα στέκουμε μπρος στο φιλί, από εκείνο το κλεφτό πίσω απ' την πόρτα, μέχρι τα φλογερά του κρεβατιού κι από εκείνο το τρυφερό της Μάνας μας μέχρι το τελευταίο του θανάτου”.

Στο 33ο χιλιόμετρο περίπου συναντώ τον αρχηγό των φαραγγιών και των χαραδρών του Ταυγέτου. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ένα ανεξερεύνητο φαράγγι που η άγρια γοητεία του χαρακτήρισε την περιοχή ως ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Το φαράγγι διασχίζεται από χείμαρρο που σήμερα θέλοντας να μας τιμήσει ''αποτραβήχτηκε'' για χάρη μας στα ριζά του φαραγγιού. Τρέχω ή για την ακρίβεια πηδάω πάνω σε τεράστια βότσαλα που δημιουργούν έναν λαβύρινθο με πολύπλοκους διαδρόμους που κάνουν δύσκολη ή αδύνατη την έξοδο από τον φάραγγα! Δίνω ενστικτωδώς το μέγιστο της πνευματικής και σωματικής μου δύναμης και φτάνω στην ''πόρτα'' της τελευταίας ανηφόρας .

Μπροστά μου ο ''Μύστης'' Παναγιώτης Παπανικολάου. Σαν Σπαρτιάτης Αξιωματικός με οδηγεί με εμπνέει με την αλληλεγγύη του και με διδάσκει φροντίζοντας με με το πανμέγιστο αγαθό της αληθινής φιλίας.

Στο τέλος της ανηφόρας την οποία ονόμασα '' Αφομοιούσα '' (κάτι για εμένα πολύ λογικό αφού εκεί έγινε η εμπέδωση, η κατανόηση, η αφομοίωση του κάθε ξένου στοιχείου του βουνού που τώρα κοσμεί τον κόσμο μου) ένα εκκλησάκι σαν Μονοπατοφάρος που έλκει τους ταξιδιώτες και τους προδιαθέτει κοιτώντας μαζί τους από ψηλά τα μικρά παράλια χωριουδάκια που σαν αστραφτερά μαργαριτάρια σε καλούν κοντά τους.

Η γαλαζοπράσινη θάλασσα φιλοξενεί την σκιά του ισοσκελούς τριγώνου της Πυραμίδας του Ταΰγετου και στην επιφάνεια της με χρυσά γράμματα αποκαλύπτει τη λύση του άλυτου μυστηρίου: O Έρωτας, η μαγεία του, το άμετρο πάθος, ο μη γνωρίζων τη λογική πόθος, η παράφορη ηδονή, η πικρία, η λύπη, η απογοήτευση που μόνο ό Έρωτας τις μετατρέπει σε Χαρά, είναι ο κατ' εντολή του Θεού, δημιουργός της Ζωής, Δοξάστε τον!

Δημήτρης Ραυτόπουλος