PTL 2019, κάτι διαφορετικό...

Το ξημέρωμα της τελευταίας ημέρας από την κορυφή του Dent des Morcles 2.969μ Το ξημέρωμα της τελευταίας ημέρας από την κορυφή του Dent des Morcles 2.969μ © Σοφοκλής

Σάββατο ξημέρωμα και το πρώτο φως της ημέρας αρχίζει να δίνει σχήμα στις αμέτρητες βουνοκορφές που μας περιτριγυρίζουν. Φορώντας τα κράνη μας στα 2.900μ έχουμε καθίσει σε ένα σημείο προστατευμένο από τον αέρα και οι τρεις μαζί κολλητά έτσι ώστε ο ένας να μεταδώσει λίγη από την ενέργεια και την ζέστη του στον άλλον. Περιμένουμε υπομονετικά την σειρά μας για να κατέβουμε ένα από τα δύσκολα σημεία του αγώνα, το λούκι του Grand Dent des Morcles καθώς οι ομάδες πρέπει να έχουν τουλάχιστον πέντε λεπτά διαφορά έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί η πιθανότητα η μία ομάδα να ρίξει κατά λάθος πέτρες στην άλλη. Μία από τις εμπειρίες που θα μας σημαδεύει μια ζωή, μία μόνο εικόνα από ένα γεγονός που το κάνει να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα. To PTL ήταν για εμάς ένας μεγάλος στόχος ετών καθώς αντιπροσωπεύει πλήρως το πώς μας αρέσει να κινούμαστε πάνω στο βουνό…

PTL, λίγη ιστορία

Το 2008 το UTMB είχε ήδη ξεφύγει από αυτό που αρχικά είχαν στη σκέψη τους οι διοργανωτές του. Μόλις σε πέντε χρόνια είχε κερδίσει τον τίτλο του κορυφαίου γεγονότος ultra trail στον πλανήτη με χιλιάδες συμμετοχές, σύστημα πόντων, χορηγούς και προϋπολογισμό εκατομμυρίων. Παίρνουν λοιπόν την απόφαση να δημιουργήσουν ένα πιο «κλειστό» γεγονός με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από ότι οι διάσημοι αγώνες της διοργάνωσης. Ένα γεγονός που θα αντικατόπτριζε αυτό που οι ίδιοι είχαν στο νου τους όταν ξεκινούσαν το UTMB. Έναν αγώνα όχι για δρομείς που μεταφέρουν την ταχύτητά τους στο βουνό αλλά για ορειβάτες που τους αρέσει να κινούνται γρήγορα και με αυτονομία. H ιδέα ανήκει στον Leon Lovey, πρόεδρο των Les Trailers du Mont Blanc, της διοργανώτριας αρχής του UTMB και ιδιοκτήτη γνωστού ζαχαροπλαστείου στο Champex. Ο μύθος λέει ότι η διάσημη τάρτα μύρτιλου του Leon έδωσε φτερά στο Dawa Sherpa για την νίκη του στο 1ο UTMB του 2013. Εξ’ ου λοιπόν και το όνομα PTL, Petite Trotte a Leon (O Μικρός Γύρος του Leon). Προφανώς παιχνιδιάρικο το όνομα αφού η διαδρομή του πρώτου PTL το 2008 έφτανε τα 220 χιλιόμετρα με 17.000μ υψομετρικής ενώ από την αμέσως επόμενη χρονιά μέχρι και σήμερα η διαδρομή του αγγίζει τα 300 χιλιόμετρα με 26.000 υψομετρικής.

Κατεβαίνοντας προσεκτικά το σαθρό πεδίο η δύση μας χαρίζει μερικές απίστευτες εικόνες... 

Οι ιδιαιτερότητες

Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις. Καταρχάς το σύστημα εγγραφών είναι πολύ διαφορετικό από των υπόλοιπων αγώνων. Οι διοργανωτές ζητούν από τα μέλη της ομάδας να στείλουν ένα μικρό βιογραφικό στο οποίο να περιγράφουν την κυριότερη αγωνιστική ή βουνίσια εμπειρία τους αναφέροντας τις κυριότερες αναβάσεις που έχουν καταφέρει και πιθανές «σπουδές» σε ορειβατικές, αναρριχητικές ή σχολές ορειβατικού σκι. Μαζί ζητούν και μία κοινή παράγραφο που να περιγράφει τι ήταν αυτό που σαν ομάδα τους ενέπνευσε να συμμετάσχουν στο PTL, κάτι σαν ένα μικρό "letter of motivation". Δεν ζητούν αποδεικτικά στοιχεία – προφανώς – αλλά μετά την εμπειρία μας δεν θα συνιστούσαμε σε κάποιον χωρίς επαρκή εξοικείωση να δοκιμάσει να «κοροϊδέψει»! Δεν είναι λίγες οι φορές που θα χρειαστεί τα μπατόν να μπουν στο σακίδιο έτσι ώστε και τα δύο χέρια να είναι ελεύθερα για scrambling. Εκτεθειμένες κόψεις, λούκια, σαθρά μονοπάτια, μεγάλες χιονούρες, παγετώνες, via ferrata, πεδία τελείως εκτός μονοπατιού είναι μερικά μόνο από τα πιάτα του μενού που έχει να σου σερβίρει το PTL! Για να το πούμε πιο απλά: όσα ROUT ή Mythical έχετε κάνει, αν η εμπειρία σας στο βουνό αποτελείται μόνο από αυτά, ξανασκεφτείτε το…

Κλασικό πεδίο PTL

Αν λοιπόν το σύστημα εγγραφών είναι ιδιαίτερο, τι να πει κάποιος για το γεγονός ότι κάθε χρόνο τo PTL κινείται σε εντελώς διαφορετική διαδρομή; Ουσιαστικά οι άνθρωποι στήνουν έναν διαφορετικό αγώνα 300 χιλιομέτρων κάθε χρόνο! Την διαδρομή την μαθαίνεις περίπου 40 μέρες πριν την έναρξη ενώ μετά και τους τελευταίους ελέγχους της διαδρομής αυτή οριστικοποιείται και τα αρχεία GPS στέλνονται στους συμμετέχοντες μόλις 10 μέρες πριν στηθούν στην γραμμή της εκκίνησης! Εντυπωσιακό επίσης το γεγονός ότι για όλα τα δύσκολα / επικίνδυνα σημεία της διαδρομής είχαν προετοιμάσει εναλλακτικές παρακάμψεις οι οποίες ανάλογα τις καιρικές συνθήκες θα ενεργοποιούνταν για κάθε ομάδα. Και δεν ήταν λίγα: 17 αρχεία GPS με παρακάμψεις των δύσκολων σημείων …

Η ανατολή του ηλίου από τα 3.000μ ...

Το γεγονός ότι ο οι συμμετέχοντες λαμβάνουν μέρος υποχρεωτικά σε ομάδες των δύο ή τριών ατόμων είναι κι αυτό κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει. Οι λόγοι που η διοργάνωση επέλεξε αυτή την μορφή συμμετοχής είναι προφανώς για να τονώσει το πνεύμα ομαδικότητας αλλά για λόγους ασφαλείας. Άλλωστε το ρητό ποτέ μόνος στο βουνό, στο PTL μεγεθύνει την αξία του. Μπορεί να είναι κι αυτό ένα γεγονός που αποτρέπει πολλούς από το να συμμετάσχουν. Δεν είναι εύκολο να βρεθούν δύο ή τρεις άνθρωποι με την ίδια φυσική κατάσταση και - το κυριότερο – να «ταιριάζουν τα χνώτα τους» για τόσες μέρες. Είναι κάτι που θα πρέπει να έχει δοκιμαστεί στην διάρκεια πολλών ετών, δεν είναι κάτι που χτίζεται εν μία νυκτί. Αν δεν έχετε ιδρώσει, πονέσει, πεινάσει, διψάσει και νυστάξει μαζί με κάποιον δεν μπορεί να γίνει το ταίρι σας. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ομάδα των τριών ατόμων. Ακόμα και οι καλύτερες φιλίες δοκιμάζονται μετά από τόσες μέρες αϋπνίας και κούρασης …

Στην κορυφή του Mont Fallere 3.061μ

Η παντελής απουσία σήμανσης σίγουρα είναι κάτι που σίγουρα μπορεί να τρομάξει πολλούς και να τους αποτρέψει από το να συμμετάσχουν. To GPS και ο χάρτης γίνονται ο καλύτερος σύντροφός σου. Ούτε κινητό, ούτε ρολόι GPS θα σας βγάλουν από εκεί. Άλλωστε ένα σοβαρό πεζοπορικό GPS είναι και μέρος του υποχρεωτικού εξοπλισμού. Την μέρα τα πράγματα ήταν σχετικά εύκολα όπου υπήρχε μονοπάτι. Εκτός μονοπατιού με λίγη προσοχή και αντίληψη του πεδίου από τον χάρτη οι απώλειες της σωστής διαδρομής ελάχιστες. Εκεί που η κατάσταση σοβάρευε ήταν τη νύχτα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κοντοστεκόμασταν προσπαθώντας να βρούμε την σωστή πορεία ανάμεσα σε σάρες και βράχια όπου κάθε ίχνος από μονοπάτι φάνταζε σαν όαση στα κουρασμένα μυαλά μας. Έστω και 5 μέτρα απόκλιση από την σωστή πορεία μπορεί να σήμαινε χάσιμο πολύτιμου χρόνου. Τα μάτια ορθάνοιχτα και οι αισθήσεις οξυμένες έτσι ώστε να μπορέσουμε μέσα στο έρεβος του σκοταδιού να περπατήσουμε τα επόμενα 100 μέτρα.

O πολυτιμότερός μας βοηθός!

Η – σχεδόν – πλήρης αυτονομία κίνησης είναι άλλο ένα σημαντικό χαρακτηριστικό. Κανένα ενδιάμεσο σημείο ελέγχου, κανένας σταθμός ανεφοδιασμού! Μόνο 10 καταφύγια στην πορεία της διαδρομής τα οποία όντας «συμβεβλημένα» με την διοργάνωση παρέχουν εγγυημένα στέγαση ενώ σε ακόμα 3-4 μπορείς να ξεκουραστείς λίγο και να φας, πάντα με δικά σου έξοδα. Οι δύο σταθμοί βάσης (στη δική μας περίπτωση στο 82ο και στο 206ο χιλιόμετρο) ήταν σαν όαση αφού εκεί θα βρίσκαμε τα drop bag μας, θα ανεφοδιαζόμασταν και θα κάναμε ένα – πολύτιμο – ντουζ!

Πανέμορφα αλπικά λιβάδια χωρίς όμως ίχνος μονοπατιού, απαιτούσε συνεχή επαγρύπνηση

Το γεγονός ότι ο αγώνας … δεν είναι αγώνας, αφού δεν έχει κατάταξη, είναι ίσως κι αυτό ένα γεγονός που έχει αποτρέψει πολλούς. Χαρακτηριστική ατάκα φίλου : «Καλά, γιατί πας, αφού δεν έχει κατάταξη». Ενώ στους άλλους αγώνες που έχουν κατάταξη όλοι είμαστε πάνω στο βάθρο… Μπορεί στο Livetrail όσοι παρακολούθησαν τον αγώνα να έβλεπαν διάφορες ομάδες σε διάφορες θέσεις, αφού έτσι είναι στημένο το σύστημα αυτό, η τελική λίστα τερματισμού όμως δεν αναφέρει κατάταξη. Δεν υπάρχει βάθρο νικητών. Όλοι οι finishers, οι εθελοντές και οι διοργανωτές πάνω στο βάθρο σε μια συγκινητική τελετή λήξης που τιμάει όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ναι, κύριοι. Αυτή η στυγνή, επαγγελματική διοργάνωση που λέγεται UTMB, κατάφερε και κράτησε έστω και για ένα μικρό κομμάτι της, έναν χαρακτήρα που δυστυχώς δεν μπορούμε να βρούμε πια στη χώρα μας με τις δεκάδες ηλικιακές κατηγορίες νικητών και την ματαιοδοξία στα κόκκινα …


Οι εθελοντές - η διοργάνωση

Έχοντας στο νου μας τα τεράστια μεγέθη του UTMB περιμέναμε εθελοντές παντού, checkpoints όπου θα μας σκάναραν τα BIBs και ότι άλλο συνεπάγεται μια διοργάνωση τέτοιου μεγέθους. Εκπλαγήκαμε όμως. Ευχάριστα σίγουρα. Στην τεχνική ενημέρωση αντιληφθήκαμε γιατί ο χαρακτήρας του PTL έχει παραμείνει έτσι αναλλοίωτος μετά από τόσα χρόνια. Ουσιαστικά μιλάμε για μια διοργάνωση μέσα στην διοργάνωση. Κύριος πυρήνας ντόπιοι οδηγοί βουνού οι οποίοι ξέρουν τα βουνά τους με κλειστά μάτια συνεργάζονται έτσι ώστε κάθε χρόνο να δημιουργούν μια διαδρομή με παρόμοια χαρακτηριστικά. Τους εθελοντές - μόλις 35 τον αριθμό- του συναντούσαμε σε διάφορα σημεία της διαδρομής. Ουσιαστικά έκαναν την διαδρομή μαζί μας. Εκ των υστέρων μάθαμε ότι οι 35 αυτοί εθελοντές είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό ίδιοι κάθε χρόνο! Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που το κλίμα που ζήσαμε ήταν πολύ οικογενειακό θυμίζοντας κάποιους ελληνικούς ultra αγώνες πριν χρόνια …

Ο υποχρεωτικός εξοπλισμός

Βαρύς! Πριν την εκκίνηση ζυγίσαμε τα σακίδιά μας τα οποία έφταναν τα 8,5 κιλά! Κραμπόν, κράνος, μποντριέ, λανιέρα via ferrata, bivy shelter (τέντα επιβίωσης), πεζοπορικό GPS μεταξύ των υπόλοιπων πολλών κομματιών ρουχισμού. Κερασάκι στην τούρτα, το κεράκι το οποίο σε περίπτωση που χρειαστεί να περάσετε κάποια ώρα κάτω από το bivy shelter να απορροφάει λίγη από την υγρασία. Στη δική μας εκδοχή φέτος δεν χρειάστηκε να περάσουμε via ferrata άρα μποντριέ και λανιέρα ευτυχώς έμειναν σπίτι. Αυτό βέβαια το μάθαμε 10 μέρες πριν άρα πρέπει αφενός να έχεις τον εξοπλισμό και αφετέρου να ξέρεις να τον χρησιμοποιείς.

Τουλάχιστον 20λιτρα σακίδια για να χωρέσουν τον υποχρεωτικό εξοπλισμό και τα τρόφιμα για την διαδρομή

Το GPS Tracker

Το GPS Tracker δεν είναι ένα απλό GPS tracker. Είναι ο φύλακας άγγελος κάθε ομάδας. Μέρος κι αυτό του υποχρεωτικού εξοπλισμού, το οποίο όμως το παρέχει η διοργάνωση. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα δορυφορικό text messenger μέσω του οποίου μπορεί η διοργάνωση εκτός του να δει που βρίσκεται η κάθε ομάδα ανά πάσα στιγμή (με αυτόν τον τρόπο καταχωρούνταν τα αποτελέσματα στο livetrail, δεν υπήρχαν σταθμοί ελέγχου), να επικοινωνήσει μαζί της για οποιονδήποτε λόγο. Είτε για να της υποδείξει ότι έχει χαθεί, είτε για να ενεργοποιήσει κάποια από τις εναλλακτικές διαδρομές λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Επίσης αν κάποια ομάδα αισθανθεί ανασφάλεια, χαθεί ή πάθει κάποιο ατύχημα, μπορεί με το text messenger να επικοινωνήσει άμεσα με την διοργάνωση. 

Οι απροσδόκητοι παράγοντες

Εκεί που όλα στο χαρτί φαίνονται εύκολα, έρχεται η στιγμή που θα σε ταρακουνήσει εσένα ως άπειρο και αδαή και θα σε επαναφέρει στη πραγματικότητα. Έχεις βάλει χαρτί και μολύβι και έχεις μελετήσει κάθε χιλιόμετρο, κάθε ανηφόρα και κάθε κατηφόρα της διαδρομής. Υπολογίζεις ότι θα φτάσεις στο καταφύγιο, θα φας και θα πέσεις για ύπνο γιατί την επόμενη σε περιμένουν άλλα τόσα δύσκολα χιλιόμετρα. Φευ! Όταν περιμένεις 1,5 ώρα στο καταφύγιο την σειρά σου για να κοιμηθείς αυτό πως λέγεται; Πραγματικότητα PTL! Οι 1,5 – 2 ώρες ύπνος ήταν πολυτέλεια αφού πριν ξημερώσει έπρεπε να φύγουμε έτσι ώστε το πρώτο φως να μας βρει στο πρώτο δύσκολο σημείο. Και αυτό όχι κάθε μέρα! Συνολικά μετρήσαμε περίπου 8-9 ώρες ύπνου αφού κάποιες μέρες τη νύχτα αναγκαστικά την βγάλαμε στο μονοπάτι.

Μέσα στο κουκλίστικο αλλά μικρό Rifugio Fallere, βρες μια γωνία να ξαποστάσεις μέχρι να αδειάσει κρεβάτι!

Η ομάδα

Ένας λόγος που μας έκανε να δηλώσουμε συμμετοχή. Ωραία η μοναξιά των ultra αλλά όσον αφορά το PTL δεν είναι κάτι που θες! Η ομάδα μοιράζεται το βάρος, την κούραση, το νερό, το φαγητό. Ο ένας δείχνει τον δρόμο με το GPS, o άλλος πιο έμπειρος πως να πατήσεις στα σαθρά και ο άλλος πώς να γυρίσεις το σώμα σου για να βγεις από το δίεδρο ή να βρεις το πέρασμα ανάμεσα στα βράχια. Στην κόψη του Mont Fallere ανάμεσα στις αλυσίδες και τα βράχια πιάνεται το δάχτυλό μου και το αίμα από το νύχι αρχίζει να τρέχει γρήγορα. Μέσα στην ομίχλη και τον αέρα χωρίς 2η σκέψη ο Σόφο βγάζει το – μαγικό – tape του και σφίγγει στην πληγή για να σταματήσει η αιμορραγία. Ομάδα …

Πάντα υπάρχει χρόνος για μια μπύρα!

Τα καταφύγια

Μαγευτικά! Το ένα καλύτερο από το άλλο. Το κουκλίστικο Rifugio Fallere με τα εκπληκτικά ξυλόγλυπτα (και την ακόμη πιο εκπληκτική κρέμα σοκολάτα που ανασταίνει νεκρούς …) , το Chiarela Amiante στα 2.950μ, το Cabane Louvie δίπλα σε ονειρεμένη λίμνη, το εκπληκτικά λειτουργικό και καινούριο Fenestral… Ουσιαστικά συμμετέχοντας σε ένα PTL κάνεις ένα πολύ καλό “scouting” για μετέπειτα εξορμήσεις στα απίστευτα εκείνα μέρη που είδαμε.

Rifugio Fallere

H θέα από το Cabane Louvie

Τα δύσκολα σημεία

Όλος μας ο σχεδιασμός της διαδρομής δεν είχε σαν στόχο ούτε χρόνο, ούτε θέση … προφανώς. Βασιζόταν στο ότι έπρεπε να περάσουμε τα περισσότερα δύσκολα, επικίνδυνα ή εντυπωσιακά σημεία στο φως της ημέρας. Δεν ήταν κάτι που καταφέραμε στο 100%, δεν  μπορούσε όμως να γίνει αλλιώς γιατί αυτά ήταν αρκετά. Η κάθετη ανάβαση με αλυσίδες και σκάλες στο Cabane des Rognes στο 18ο μόλις χιλιόμετρο ήταν ένα καλό ζέσταμα. Το scrambling στα βράχια του Col Enclave μέσα στη νύχτα μας έβαλε για τα καλά στο παιχνίδι. Το κάθετο ανέβασμα σε ένα off trail πεδίο μετά το Col d’ Arp και αμέσως μετά τα σαθρά εκτεθειμένα περάσματα μας έκαναν να καταλάβουμε τι εστί PTL. H κόψη του Mont Fallere και το δύσκολο κατέβασμα ευτυχώς ήταν στεγνά αφού η βροχή μας έπιασε αμέσως μετά. Το κατέβασμα του Tete des Etablons θα ήταν παιχνίδι αν το κάναμε μέσα στην ημέρα. Μέσα στη νύχτα όμως τα παιχνίδια γίνονται προκλήσεις. Δύο ήταν τα σημεία που μας «στοιχείωναν» όταν έγινε γνωστή η διαδρομή. Grand Chavalard, Grand Dent des Morcles

Η ανάβαση για το Rognes στα πρώτα χιλιόμετρα της διαδρομής. Ένα καλό ζέσταμα!

Η κόψη του Mont Fallere

Κατεβαίνοντας το Grand Chavalard

Kατεβαίνοντας το Dent des Morcles

Ο αυτοσχεδιασμός

Στο βουνό πρέπει να είσαι ευέλικτος όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένεις. Και πράγματι δεν πήγαν έτσι όπως τα περιμέναμε. Προφανώς! Το τερέν και η κούραση από την 3η κιόλας μέρα μας ανάγκασε να χάνουμε ώρες από τον αρχικό σχεδιασμό. Την Τετάρτη έπρεπε να περάσουμε το υψηλότερο σημείο του αγώνα, το Col de By στα 3.140μ και να κάνουμε την κατάβαση στον παγετώνα Glacier du Mont Durand με το φως της ημέρας. Οι ώρες όμως δεν έβγαιναν με τίποτα. Η σκέψη τότε του Γιάννη σωτήρια. Να κλείσουμε όσα κρεβάτια μπορούσαμε σε ένα ενδιάμεσο καταφύγιο το οποίο βρισκόταν μεν στην διαδρομή, δεν παρείχε όμως εγγυημένα στέγαση, στο Chiarella Amiante σε ένα εντυπωσιακό μπαλκόνι στα 2.950μ. Ακόμα και ένα, θα το μοιραζόμασταν. Ποιες οι πιθανότητες να υπάρχει ελεύθερο κρεβάτι ένα τόσο μικρό καταφύγιο; Κι όμως! Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς! Στο προηγούμενο καταφύγιο, στο Champillon ζητάμε από τον καταφυγιά να επικοινωνήσει με το Chiarella παίρνοντας την απάντηση ότι υπάρχουν τρία τελευταία κρεβάτια διαθέσιμα! Η εμπειρία διαμονής στο καταφύγιο εκπληκτική. Μπορεί να ήταν μικρό, στενό, θορυβώδες. Ήταν όμως ένα πραγματικό καταφύγιο! Ούτε σαλέ χιονοδρομικού, ούτε καφετέρια, ούτε ταβέρνα υψομέτρου. Πατέρας, μητέρα και γιός στο πόδι επί 24ώρου βάσης πρόθυμοι να μας εξυπηρετήσουν με υπομονή. Εμπειρία PTL…

Κατεβαίνοντας τα πρώτα μέτρα του παγετώνα

Το highlight

Η απόφαση της προηγούμενης ημέρας, να μείνουμε δηλαδή σε ένα καταφύγιο που δεν υπολογίζαμε (και να πληρώσουμε κανονικά τη διαμονή εννοείται), μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε τον ίσως έναν και μοναδικό λόγο να συμμετάσχει κάποιος στον φετινό PTL. Το κατέβασμα του παγετώνα Glacier du Mont Durand ήταν από μόνο του μια συγκλονιστική εμπειρία. Ανά ομάδα, φορώντας μποντριέ με τον Jean Marc, ντόπιο οδηγό βουνού ο οποίος είχε φιξάρει σχοινί και μας περίμενε καρτερικά να μας συνοδέψει πάνω από τις επικίνδυνες και χαοτικές crevasses, περάσαμε από ένα μέρος το οποίο θα μείνει ανεξίτηλο στις καρδιές μας… Το μετέπειτα κατέβασμα μέσα σε ένα εντυπωσιακό βράχινο τερέν τελείως εκτός μονοπατιού ήταν αρκετό για να μας κοστίσει αρκετές ώρες …

Δεμένοι κατεβαίνουμε τον παγετώνα Glacier du Mont Durand

Το κρίσιμο σημείο

Παρασκευή πρωί. Τα πάντα – χρονικά – έχουν πάει στραβά. Έχουμε χάσει χρόνο μέσα στη νύχτα στα βράχια του Tetes des Etablons και έχουμε κάνει bivouac μισής ώρας έξω από ένα σαλέ. Κατηφορίζουμε ένα εντυπωσιακής ομορφιάς δάσος, πλήρως όμως αφυδατωμένοι αφού έχουμε να βρούμε νερό πάνω από 8 ώρες. Φτάνουμε στον 2ο σταθμό βάσης στο Fully σε χαμηλό υψόμετρο (450μ) περίπου στις 9:30 το πρωί. Πρέπει μέσα σε λιγότερο από τρεις ώρες να ανεφοδιαστούμε από τα drop bag, να κάνουμε ντους, να φάμε, να κοιμηθούμε και να ετοιμαστούμε για αναχώρηση.

Λίγος ύπνος σε στυλ "bivouac" έξω από ένα σαλέ!

Το Grand Chavalard με τα σαθρά τρομακτικά κατεβάσματά του έπρεπε να τα περάσουμε μέρα. Ανάμεσα σε αυτό και σε εμάς μία τρομακτική ανηφόρα. 2.450μ υψομετρικής ανάβασης σε 9 μόλις χιλιόμετρα. Από τα 450μ καρφί στα 2.900μ. Εκεί, αν ο καθένας από εμάς ήταν μόνος ίσως να λύγιζε. Εκεί λειτούργησε η δύναμη της ομάδας. Ο καθένας από εμάς θα το έκανε για τον άλλον. Μία ώρα ύπνου μέσα στο καταμεσήμερο ήταν αρκετή για να μας αλλάξει την ψυχολογία. Αν έβγαινε αυτή η ανηφόρα, ήμασταν κοντά…

Στο Fully (206Κ) ... το χάος!

Ο τρόμος

Οι έξι ώρες ανάβαση μέσα στη ζέστη για το Grand Chavalard αρκούσαν για να μας λυγίσουν. Δεν είχε όμως τελειώσει τίποτα. Πάνω εκεί, λίγο πριν δύσει ο ήλιος, η εμπειρία που ζήσαμε ήταν συγκλονιστική. Περνάμε την αέρινη κόψη η οποία ήταν πιο εύκολη από ότι φανταζόμασταν. Είχαμε μπει πια για τα καλά σε ρυθμούς PTL. Φτάνοντας στα πρώτα σαθρά ξεκινάμε ένας ένας να κατεβαίνουμε με αυτοσχέδια ραπέλ τα φιξαρισμένα σχοινιά. Στο 3ο και πιο απότομο ένας Κορεάτης έχει κοκκαλώσει και αρνείται να κατέβει. Ο Γιάννης κατεβαίνει σβέλτα και ψύχραιμα του δείχνει την τεχνική και τον βοηθάει. Αφού περνάμε όλα τα σαθρά με προσοχή η δύση του ηλίου μας χαρίζει μερικές από τις καλύτερες εικόνες της διαδρομής. Τα βουνά ολόγυρα βουτηγμένα στο χρυσάφι. Το πραγματικό χρυσάφι κρύβεται σε αυτά που ζήσαμε και είδαμε. Ανεκτίμητης αξίας.

Ο Γιάννης κατεβαίνει γρήγορα με τα σχοινιά για να βοηθήσει τον Κορεάτη που έχει κοκκαλώσει

Grand Chavalard

Grand Chavalard

'Ενα από τα λούκια του Grand Chavalard

Ο ήλιος πέφτει. Το πέπλο της νύχτας μας σκεπάζει χωρίς να το καταλάβουμε. Η διαδρομή δεν έλεγε να μας αφήσει να χαλαρώσουμε. Από σαθρά μονοπάτια με ανάποδη κλίση σε σάρα και από σάρα σε χιονούρα. Σε μία από αυτές ο Γιάννης κάνοντας ένα απρόσεκτο βήμα αρχίζει και γλυστράει με φόρα στο χιόνι. Παγωμάρα. Δευτερόλεπτα αιωνιότητας. Μέσα στην ημέρα ίσως να ήταν όλα διαφορετικά. Τώρα όμως τι; Που σταματάει η χιονούρα; Τι έχει από κάτω; Γιατί ρε γαμώτο; Ευτυχώς η τσουλήθρα των 30 μέτρων του άφησε ένα ελαφρώς στραβό μπατόν και ένα μικρό χτύπημα στο πόδι. Πείνα, δίψα, νύστα, κούραση εξαφανίζονται μονομιάς και στόχος είναι το καταφύγιο Fenestral στο οποίο έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση. Επειδή έχουμε χάσει χρόνο έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε ή θα ξεκουραστούμε όσο μπορούμε και να φύγουμε ξημερώματα συνεχίζοντας για τα τελευταία 70 χιλιόμετρα «μονορούφι». Οι επιλογές όχι πολλές αφού το να κατέβεις νύχτα το λούκι του Grand Dent des Morcles στα αυτιά μας δεν φάνταζε ως ιδανική εναλλακτική.

Προσεκτική κατάβαση

Το ρίσκο

Αποφασίζουμε να ρισκάρουμε. Να καθυστερήσουμε κι άλλο αφού όμως έχουμε ξεκουραστεί όσο καλύτερα μπορούσαμε. Ο 4ωρος ύπνος (ο μεγαλύτερος συνεχόμενος) μας δίνει κουράγιο. Το ξημέρωμα του Σαββάτου μας βρίσκει να κατεβαίνουμε με τα κράνη μας το λούκι του Grand Dent des Morcles και να διασχίζουμε μια εντυπωσιακή τραβέρσα με διάσπαρτα εγκαταλελειμμένα καταφύγια του Ελβετικού στρατού σκαμένα μέσα στον βράχο. Κατηφορίζουμε τα 2.100μ όχι όσο γρήγορα θα θέλαμε.

Περιμένοντας τη σειρά μας να κατέβουμε το κουλουάρ του Dent des Morcles

Η αρχή της κατάβασης του Dent des Morcles

Διασπαρτα εγκαταλελειμμένα καταφύγια του Ελβετικού στρατού στην εντυπωσιακή τραβέρσα μετά το Dent des Morcles

Η νύχτα μας βρίσκει να ψάχνουμε απεγνωσμένοι και κουρασμένοι τη σωστή διαδρομή ανάμεσα στα βράχια για το τελευταίο διάσελο Col de la Terasse στα 2.700μ σε ένα σεληνιακό τοπίο με εκατοντάδες κούκους οι οποίοι έπαιζαν μαζί μας κρυφτούλι αφού μέσα στο σκοτάδι κρυβόντουσαν επιδέξια. Βήμα βήμα, λίγο με το GPS, λίγο με τις μικρές κόκκινες βούλες στα βράχια και λίγο με τους πονηρούς κούκους ήρθε το διάσελο. Τα δύσκολα δεν είχαν περάσει. Εκεί μας περίμενε πάλι ένα σαθρό λούκι και οι πρώτες ψιχάλες μας έκαναν να βάλουμε φτερά στα πόδια. Δεν ήθελε κανείς να περάσει τα σαθρά αυτά κομμάτια βρεγμένα…

Η επιβράβευση

Φτάνοντας στο καταφύγιο Loriaz 21 χλμ πριν το τέλος στις 5:00 τα ξημερώματα η κατάσταση δεν ήταν για ύπνο. Πρόχειρο και γρήγορο φαγητό, λίγος ύπνος πάνω στον πάγκο και με το ξημέρωμα πάμε για Chamonix.

Λίγα λεπτά πολύτιμου ύπνου

Φεύγοντας από εκεί η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη. Τρεις φίλοι που έχουν μοιραστεί τα πάντα για έξι μέρες ανταλλάσσουμε κουβέντες για το τι ήταν αυτό που μας φόβισε, μας εξάντλησε, μας κούρασε, μας ενόχλησε. Ο ένας για τον άλλον. Κουβέντες βαθιές, αντρικές. Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες που πέρασαν τόσα πολλά.  Αυτά τα 21 χιλιόμετρα μας έδεσαν ακόμη πιο πολύ. Οι κουβέντες και η υπνηλία όμως δεν κράτησαν για πολύ. Λίγο πριν το Flegere σε μια διαδρομή διαφορετική από του UTMB, έπρεπε να σκαρφαλώσουμε λίγο ακόμη.

Οι σκάλες κάτω από το Flegere λίγο πριν τον τερματισμό

Σκάλες, σιδεριές, σκαλιά πάνω στα κάθετα βράχια κάτω από το Flegere μας έδωσαν την τελευταία πινελιά του PTL. Από το Flegere και κάτω πολυκοσμία. Μαζί με δρομείς του UTMB για τα τελευταία επτά χιλιόμετρα. Θα συναντούσαμε άραγε κάποιον Έλληνα; Οι δρομείς του UTMB που μας περνούσαν μας έδιναν συγχαρητήρια. Το ίδιο κάναμε και εμείς. Γιατί ρε παλικάρια; Δύο νύχτες στο βουνό είναι λίγες; Μάγκες είστε. Στην διαδρομή οι περιπατητές εκατοντάδες. Μόλις αντίκρυζαν τα BIBs PTL καταλάβαινες τι ήταν αυτό που είχαμε κάνει. «Apres Chavalard» σχολίασε κάποιος που προφανώς ήξερε. Μέσα στο Chamonix η Γιώτα, ο Βασίλης, ο Γρηγόρης, ο Δημήτρης και τα άλλα παιδιά μας συνοδεύουν μέχρι το τέρμα. Ο χρόνος σταματάει και εμείς τρέχουμε προς την αψίδα. Στιγμές αιωνιότητας…

© Γρηγόρης Αποστολίδης

Σοφοκλή και Γιάννη, Γιάννη και Σοφοκλή, αυτή η εμπειρία θα μας συντροφεύει μια ζωή. Στην αρχή της κοινής μας πορείας στο ROUT το 2011 ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε. Το τέλος της ελπίζω να μην έρθει ποτέ! Σας ευχαριστώ …

*Αφιερωμένο στη Ντόλυ, τη Ρουμπίνα και τη Λυδία οι οποίες έκαναν κι αυτές ένα PTL μαζί μας. Σας το χρωστάμε!

 

Τάκης Τσογκαράκης

Η αγάπη του για το βουνό ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω με τις πρώτες αναβάσεις στην αγαπημένη του Πάρνηθα και μετέπειτα με την σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών. Το 2007 έτρεξε τον πρώτο του αγώνα ορεινού τρεξίματος και από τότε ονειρεύεται "όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα". Ελπίζει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα...

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ