Κανόνες καλής συμπεριφοράς ...

Τρέχουμε στο μονοπάτι ψηλά στο βουνό … Παρέα μας το δάσος, οι μυρωδιές των λουλουδιών και του νοτισμένου από τη βροχή χώματος, ο ρυθμικός ήχος των ποδιών που γίνονται ένα με το μονοπάτι αλλά και της ανάσας μας, οι εικόνες που περνούν σαν κινούμενος πίνακας ζωγραφικής από μπροστά μας, το βρεγμένο χορτάρι που μας χαϊδεύει απαλά τα πόδια. Μαγικές στιγμές… Οι στιγμές γίνονται λεπτά, τα λεπτά γίνονται ώρες, για … κάποιους ίσως και μέρες! Αυτό είναι το ορεινό τρέξιμο. Για αυτό βγαίνουμε εκεί έξω, γιατί μπορεί να είναι ταυτόχρονα θεραπευτικό και τελείως εθιστικό. Και ναι, είμαστε εθισμένοι!

Για να μπορέσουμε να απολαύσουμε αυτές τις στιγμές, το μονοπάτι δεν δημιουργήθηκε μόνο του. Πίσω από τις στιγμές αυτές μπορεί να έχει προηγηθεί σκληρή δουλειά αλλά και το πέρασμα πολλών άλλων που είχαν νιώσει εκεί ακριβώς όπως και εμείς. Σαν δρομείς βουνού σαφώς και διαδραματίζουμε σημαντικό ρόλο σε αυτή την ιστορία. Σε κάθε βήμα μας, σε κάθε μας ανάσα. Η αλληλεπίδρασή μας με το περιβάλλον έχει πολλά να κάνει με την εμπειρία που θα έχουμε και τι θα αφήσουμε πίσω για όσους έρχονται μετά από μας. Ως μια κοινότητα που συνεχώς αναπτύσσεται, οι δρομείς σαφώς και πρέπει με την συμπεριφορά μας να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε το ότι θα αφήσουμε το μονοπάτι ακριβώς όπως το βρήκαμε – ή και ακόμη καλύτερα.

© saalbach.com

Έχουμε τη λανθασμένη εντύπωση δυστυχώς ότι το βουνό μας ανήκει. Τρέχοντας με φόρα στο μονοπάτι, ανεβαίνοντας στην κορυφή, περπατώντας στο διάσελο, θεωρούμε ότι γινόμαστε κύριοί του. Λάθος. Το μέρος όπου βρισκόμαστε καλό είναι να θυμόμαστε ότι μας φιλοξενεί. Δεκάδες ζώα, μικρά ή μεγάλα είναι οι οικοδεσπότες του τόπου αυτού. Η απίστευτη χλωρίδα που μαγεύει τους οπτικούς νευρώνες μας είναι η μεγάλη μας οικοδέσποινα. Το να γινόμαστε καλοί φιλοξενούμενοι θα κάνει τόσο τις ζωές των οικοδεσποτών μας όσο και τις ζωές μας - αλλά και των επόμενων από εμάς – καλύτερες …

Σεβασμός στο περιβάλλον

Ας μη μιλάμε για τα αυτονόητα. Το να μην πετάξουμε ούτε το παραμικρό σκουπιδάκι οποιαδήποτε και να είναι η κατάστασή μας είναι εκ των ουκ άνευ. Δυστυχώς κάθε χρόνος που περνάει η κατάσταση επιδεινώνεται. Και όσο περισσότεροι τρέχουν στο βουνό, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση. Την επόμενη φορά που κάποιος θα πετάξει ένα περιτύλιγμα από το τζελάκι του ας σκεφθεί: θα το έκανα στο σπίτι που με φιλοξενεί; Βέβαια δυστυχώς έχουμε γίνει μάρτυρες σε καταστάσεις όπου ακόμα και τα αυτονόητα καταργούνται. Δείγματα των καιρών και των περιστάσεων …

Δεν έχει λιγότερη ευθύνη κι αυτός που θα προσπεράσει το πεταμένο τζελάκι σφυρίζοντας αδιάφορα. Ας κάνουμε τη διαφορά ...


Οι διοργανωτές αγώνων επιτελούν τεράστιο έργο. Πάνω τους έχει πέσει - τις περισσότερες φορές με πενιχρά μέσα - το βάρος της συντήρησης ή διάνοιξης δεκάδων χιλιομέτρων μονοπατιών στην Ελλάδα κάθε χρόνο. Είναι κρίμα όμως καποιοι να "ακυρώνουν" το έργο τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαπιστώσει κορδέλες ξεχασμένες, σκουπίδια από σταθμούς και – ακόμα χειρότερα – μόνιμη σήμανση στο μονοπάτι χωρίς καθόλου σεβασμό, χωρίς κανένα όριο. Βράχια «πολύχρωμα», κορμοί ξυσμένοι για να «γράψει» καλά η σήμανση, ταμπέλες που ασχημονούν σε εμάς και στο δάσος  και άλλες «ομορφιές» που συναντάμε στα αθάνατα ελληνικά μονοπάτια… 

Η έννοια «Σεβασμός στο Περιβάλλον» είναι η αλήθεια ότι πολλές φορές εξαντλείται στις πιο πάνω παραγράφους. Μεγάλο λάθος το οποίο το κάνουμε ασυναίσθητα νομίζοντας ότι έχουμε το δικαίωμα να δρούμε ανεξέλεγκτα στο περιβάλλον που μας φιλοξενεί. Έχουμε σκεφθεί όταν βγαίνουμε εκτός μονοπατιού πόσα είδη χλωρίδας μπορεί να τραυματίζουμε; «Μικρό το κακό» θα πει κάποιος. Ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βρισκόμαστε εκεί και πρέπει η παρέμβασή μας να είναι η μικρότερη δυνατή.


Όταν χωρίς λόγο φωνάζουμε δυνατά έχουμε υπόψη μας πόσο διαταράσσουμε την ισορροπία του δάσους; Σε παλαιότερο άρθρο των NY Times ερευνητές σχολίαζαν ότι σε δάση όπου πλήττονται από ηχορύπανση, συστηματικά ο πληθυσμός κάποιων ειδών ζώων μειώνεται ενώ άλλων αυξάνεται. Παράλληλα είχαν παρατηρήσει ότι ευδοκιμούν με το πέρασμα του καιρού περισσότερα λουλούδια και λιγότερα δέντρα.

Κάθε τι λοιπόν που κάνουμε αλληλοεπιδρά με το περιβάλλον, λιγότερο ή περισσότερο, βάζει ένα μικρό λιθαράκι σε κάτι που – ας μην το παίρνουμε ελαφρά τη καρδία – μπορεί να αποτελέσει φαινόμενο ντόμινο και να αλλάξει το γύρω μας.

Σεβασμός στον συνοδοιπόρο

… Ο οποίος μπορεί να μην είναι απαραίτητα και συναθλητής. Λανθασμένα νομίζουμε πολλές φορές ευρισκόμενοι μέσα στην ένταση της αγωνιστικής προσπάθειας, ότι στο μονοπάτι είμαστε μόνοι μας, Κανείς άλλος δεν έχει δικαίωμα να βρίσκεται εκεί, να περπατάει, να ξεκουράζεται, να απολαμβάνει την στιγμή του. Ας τον καλημερίσουμε και ας του ζητήσουμε ευγενικά να μας αφήσει λίγο χώρο. Πόσο απολαμβάνω αυτή την «καλημέρα» στο μονοπάτι… Πόσο διαφορετικά προσπερνούμε γρήγορα και με σκυφτό το κεφάλι γεμάτο άγχη και σκέψεις τον συνάνθρωπό μας στη πόλη…

Σεβασμός στον εθελοντή

Ο άνθρωπος αυτός στον σταθμό έχει αφήσει το σπίτι του, την οικογένειά του, πολλές φορές την δουλειά του και στέκεται εκεί για ώρες - ή και μέρες ... να μην ξεχνιόμαστε! Είναι εκεί για να μας βοηθήσει, να μας ξεκουράσει, να μας βάλει νερό, να μας δώσει φαγητό. Μπορεί κι αυτός να κουραστεί μετά από ώρες. Δεν είναι υπηρέτης μας, πασχίζει μαζί με εμάς. Το λιγότερο που πρέπει να του δείξουμε είναι την ευγνωμοσύνη μας και την κατανόησή μας αν δεν μπορέσει ίσως γρήγορα να μας εξυπηρετήσει πάνω στον πανικό της στιγμής. Ένα απλό, ταπεινό αλλά αληθινό ευχαριστώ είναι αρκετό...


Σεβασμός στον συναθλητή

Δυστυχώς απαραίτητη η επανάληψη της λέξης «Σεβασμός», τόσο που μπορεί να χάνει πια το νόημά της. Έννοια που δεν διδάσκεται αλλά «εκπαιδεύεται». Μέσα από το σπίτι, το σχολείο, την κοινωνία. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, η έννοια αυτή έχει καταπατηθεί όσο λίγες.

Ακούμε συναθλητή να έρχεται πίσω μας; Ακόμα και για βάθρο να πηγαίνουμε (διόλου δύσκολο με τόσες κατηγορίες σε αγώνες των 50 ατόμων) κάνουμε χώρο στο μονοπάτι για να μας περάσει, ευχόμενοι καλή συνέχεια. Αισθανόμαστε δυνατοί και θέλουμε να περάσουμε; Δεν κολλάμε την καυτή ανάσα μας στο σβέρκο του άλλου. Λίγο πριν τον φτάσουμε τον προειδοποιούμε ότι θα τον περάσουμε από δεξιά ή αριστερά, ανάλογα και την μορφολογία ή την επικινδυνότητα του μονοπατιού. Στοιχειώδεις κανόνες ευγενείας …

Ας το κάνουμε όσο πιο «γνήσια» γίνεται

Ως «δρομείς βουνού», έχουμε πάρει μια συνειδητή απόφαση να κινούμαστε μακριά από το κλεινόν άστυ και να βάζοντας συνεχώς νέες προκλήσεις στο μυαλό και τα σώματά μας σε ατραπούς μοναχικούς και δύσκολους. Οι λόγοι για αυτή την επιλογή είναι προσωπικοί. Σίγουρα οι περισσότεροι αποζητάμε να ζήσουμε μια πιο ήσυχη και συνάμα «άγρια» εμπειρία με λίγες ή περισσότερες δόσεις «περιπέτειας».

© saalbach.com

Είμαστε τυχεροί που έχουμε αυτή την ευκαιρία. Με αυτό όμως, έρχεται η ευθύνη-στον εαυτό μας, στη φύση, σε όλους τους άλλους. Ας αφήσουμε για λίγο όσες περισσότερες «κακές συνήθειες» έχουμε στη πόλη. Το κινητό ας υπάρχει μόνο για ασφάλεια. Η μουσική μας ας είναι μόνο οι ωδές των πουλιών, το γουργούρισμα του ρυακιού και η βαριά ανάσα μας. Ας δείξουμε και στους υπόλοιπους ότι εμείς πρώτοι φροντίζουμε αυτό που αγαπάμε, ο καθένας από το δικό του πόστο. Μόνο ωφελημένοι θα βγούμε όλοι από αυτό.

Τάκης Τσογκαράκης

Η αγάπη του για το βουνό ξεκινάει πολλά χρόνια πίσω με τις πρώτες αναβάσεις στην αγαπημένη του Πάρνηθα και μετέπειτα με την σχολή Ορειβασίας του ΕΟΣ Αχαρνών. Το 2007 έτρεξε τον πρώτο του αγώνα ορεινού τρεξίματος και από τότε ονειρεύεται "όλο και ψηλότερα, όλο και μακρύτερα". Ελπίζει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα...

www.advendure.com

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ