Φορτώσαμε στο γιλέκο τις "απαραίτητες θερμίδες" μέχρι τον πρώτο σταθμό, όπου και θα βρίσκαμε το πρώτο drop bag, και κατηφορίσαμε προς τον χώρο εκκίνησης του αγώνα που είχε προγραμματιστεί να ξεκινήσει στις 05:00 και με τον καιρό να είναι σύμμαχος αυτή τη φορά μιας και η Ροδόπη φημίζεται για τον άστατο καιρό της, αφού μέσα σε λίγες ώρες μπορείς να συναντήσεις, ήλιο, βροχή, χαλάζι και πάλι απ' την αρχή..

Περίπου 220 αθλητές στο σύνολο, ξεχυθήκαμε με ενθουσιασμό και ένα πλήθος από μικρά φωτάκια από τους φακούς μας έλαμψαν μέσα στη νύχτα, δημιουργώντας ένα ποτάμι από φως που κύλαγε στον χωματόδρομο και τα μονοπάτια των πρώτων χιλιομέτρων της διαδρομής.

Το πρώτο φως της ημέρας με βρήκε λίγο πριν το γεφύρι του Θεολόγου, περίπου στο 13ο χιλιόμετρο της διαδρομής. Ήταν το σημείο που μας είχε επισημάνει η διοργάνωση ότι θέλει ιδιαίτερη προσοχή, καθότι το γεφυράκι έχει υποστεί μία βλάβη στο αριστερό πόδι της γέφυρας και απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή στο πέρασμά της, αλλά υπήρχε εθελοντής στο σημείο που ενημέρωνε.

Φτάνοντας στη θέση Μαντρί, η διαδρομή άλλαζε σε σχέση με αυτή των προηγούμενων χρόνων, μπαίνοντας στο νέο κομμάτι του αγώνα. Το μονοπάτι ήταν πανέμορφο και ανηφορικό και κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ότι μας οδηγούσε μετά από λίγη ώρα σε ένα πανέμορφο σχηματισμό μετέωρων βράχων, που από εκεί αποκαλυπτόταν η υπέροχη θέα της Πρασινάδας. Πραγματικά πανέμορφο τοπίο.

Στην Πρασινάδα βρίσκεται κλασσικά ο πρώτος σταθμός του αγώνα. Μέχρι να φτάσουμε όμως εκεί περάσαμε από ένα ξεχωριστό και ιδιαίτερο σημείο, βραχώδες, στο οποίο ήθελε ιδιαίτερη προσοχή τόσο στο ανέβασμα όσο και στην επιστροφή λίγες ώρες αργότερα.

Φτάνοντας λοιπόν στην Πρασινάδα, έκανα την απαιτούμενη στάση για τροφοδοσία και έφυγα βιαστικά για το δεύτερο κομμάτι του αγώνα το πιο ανηφορικό και ταυτόχρονα καταπράσινο και πανέμορφο που θα με έφτανε μέχρι τον Πάγκαλο, στον οποίο βρισκόταν ο δεύτερος σταθμός του αγώνα. Όλο αυτό το κομμάτι ήθελε σωστή διαχείριση δυνάμεων γιατί τα χιλιόμετρα ήταν πολλά ακόμη.

Στον σταθμό οι εθελοντές πάντα πρόθυμοι και χαμογελαστοί, ικανοποιήσαν όλες μας τις επιθυμίες, με την γιουβαρλόσουπα να γίνεται το απόλυτο καύσιμο εκείνη τη στιγμή σε συνοδεία με την απαραίτητη κόκα - κόλα.

Ήξερα από πέρσι ότι το επόμενο κομμάτι του αγώνα είναι και το πιο εύκολο και σχετικά πιο ξεκούραστο και θα με οδηγούσε πίσω στην Πρασινάδα για δεύτερη φορά.

Έφτασα χωρίς να το καταλάβω, ξεκουράστηκα λίγα λεπτά, έφαγα καλά και έφυγα και πάλι για να μπω με την αντίθετη φορά στο κομμάτι που είναι η νέα προσθήκη στον αγώνα από φέτος. Σίγουρα, η επιστροφή δυσκολεύει πλέον σημαντικά αφού στην απαιτητική ανάβαση του Θεολόγου προστίθεται η σημαντική δυσκολία του νέου κομματιού.

Σκέφτηκα πως αν βιαστώ λίγο  θα με βρει η μέρα στην εξαντλητική ανηφόρα του Θεολόγου και έτσι κι έγινε, οπότε χρειάστηκε ελάχιστα να ανοίξω το φακό μου προς το τέλος. Μόλις βλέπεις το "7" ξέρεις πως ο αγώνας έχει σχεδόν τελειώσει, αφού απομένουν “μόνο” 7 χιλιόμετρα. Είχε νυχτώσει πλέον για τα καλά και ενώ γενικά με πιάνει μία ανασφάλεια την νύχτα όταν κινούμαι μόνη μου, αυτή τη φορά νομίζω ότι το επιζητούσα.

Η ικανοποίηση μου ήταν τεράστια, η επίτευξη του στόχου, τα εμπόδια που ξεπέρασα για να φτάσω εκεί, οι αναποδιές της τελευταίας στιγμής με 3 ράμματα στην παλάμη που δεν έκαναν και ευχάριστη την χρήση του μπατόν δεν με εμπόδισαν.

Φτάνοντας μόλις ένα χιλιόμετρο από το Δασικό Χωριό άκουγα τις κουδούνες να ηχούν. Αυτός ο ήχος έχει γράψει μέσα μου. Σκεφτόμουν πόσο δυνατά θα τις χτυπήσω μόλις φτάσω, από πέρσι τις είχα άχτι!

Φωνές, αγκαλιές, φωτογραφίες, τηλέφωνα, φίλοι που περίμεναν υπομονετικά μέσα στη νύχτα.…

Τι στιγμές χαράς και συγκίνησης μαζί. Αυτή είναι μια ακόμη αλήθεια των ultra … μαζί με την προσμονή για το επόμενο!

 Μίρκα Τασολάμπρου