[Advendure]: Τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια της ζωής σου θα έλεγα ότι μια είναι η λέξη που θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει: “Κορυφές” . Ολοκλήρωσες το 7 summits που αποτελεί ένα δύσκολο ορειβατικό project, χωρίς να είσαι επαγγελματίας ορειβάτης, κάτι που το κάνει ακόμη πιο εντυπωσιακό. Σχεδόν πάντα μετά από την ολοκλήρωση τέτοιων δύσκολων προσπαθειών, ψυχολογικά εμφανίζεται ένα μεγάλο κενό μέσα μας. Αδειάζουμε. Πως το αντιμετωπίζεις αυτό; Ίσως με κάποιον άλλο άμεσο στόχο που θα αποτελέσει το holy grail σου για το επόμενο διάστημα; Ή απλά γυρίζεις στην καθημερινότητα σου και αφήνεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει μέχρι να προκύψει κάτι δυνατό;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Ίσα ίσα, αισθάνομαι πιο γεμάτη από ποτέ. Ένα όνειρο, που στην αρχή φαινόταν ακατόρθωτο έγινε πραγματικότητα! Γιατί να νιώσω κενό; Έχω ακούσει ότι αυτό συμβαίνει σε πρωταθλητές ή ολυμπιονίκες μετά το τέλος της καριέρας τους. Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας αθλητής, άρα δεν είχα μάθει να ζώ με τόσο υψηλούς στόχους. Άλλωστε με εξιτάρει η μεταφορική έννοια της κορυφής και υπάρχουν τόσες πολλές "κορυφές" που καλούμαστε να κατακτήσουμε στη ζωή μας που νομίζω ποτέ δεν θα νιώσω αυτό το κενό που περιγράφεις.

[Advendure]: Η τελευταία κορυφή του project σου, το Vinson Massif στην Aνταρκτική, ήταν ιδιαίτερα σύνθετο μιας και περιελάμβανε και μια μεγάλη πορεία προς το Νότιο Πόλο με τα ορειβατικά σκι και σέρνοντας το έλκηθρο με τον εξοπλισμό σου. Ποιο ήταν το πιο δύσκολο σημείο της αποστολής σωματικά και ποιο ψυχολογικά;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Σωματικά, πέρασα ένα πρώτο σοκ όταν έφτασα στην Ανταρκτική, όπου μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου ένιωσα ένα κύμα κρύου να έρχεται κατά πάνω μου. Είχα αντιμετωπίσει ξανά τέτοιες θερμοκρασίες, αλλά στην κορυφή άλλων βουνών και όχι σχεδόν σε μηδενικό υψόμετρο. Δεν υπήρχε ο χρόνος για εγκλιματισμό στο κρύο όπως σε άλλες αναβάσεις, επομένως η αίσθηση ήταν πολύ διαφορετική.

Πνευματικά, νομίζω ότι στο Vinson αντιμετώπισα την πιο δύσκολη στιγμή του 7 Summits Project. Είχαμε ξεκινήσει για κορυφή, μια μέρα με όχι ιδανικό καιρό, αλλά φαινόταν η μοναδική ευκαιρία μας αφού τις επόμενες μέρες ο καιρός χειροτέρευε πολύ. Περίπου μια με μιάμιση ώρα πριν την κορυφή όλες οι άλλες ομάδας γύρισαν πίσω, ο αέρας είχε δυναμώσει τόσο πολύ που με δυσκολία προχώραγα χωρίς να παραπατήσω. Παρόλα αυτά, όταν είδα τις άλλες ομάδες να γυρίζουν το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα πείσω την ομάδα μου να συνεχίσει. Θυμάμαι ένας ορειβάτης από την ομάδα μου παραπονέθηκε ότι κρυώνει πολύ και δεν νιώθει τα δάχτυλα των χεριών του. Το πάθος μου για την κορυφή είχε θολώσει την λογική μου, απλά προσπαθούσα να τους πείσω να συνεχίσουμε. Όταν είδα ότι ήταν αποφασισμένοι να εγκαταλείψουν την προσπάθεια, σκέφτηκα να συνεχίσω μόνη μου.  Μετά από αρκετή ώρα έντασης και διαπραγμάτευσης αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής και εγώ ήμουν αρκετά απογοητευμένη.

Όταν φτάσαμε πίσω στο High camp συνειδητοποίησα ότι είχα χάσει την κριτική μου σκέψη και ήμουν 100% λάθος. Ευτυχώς ήμουν μέλος μια ομάδας που με λογίκεψε. Ήμουν τόσο κοντά στην ολοκλήρωση του 7 Summits που δεν μπορούσα να δεχτώ ότι δεν θα κατάφερνα να το ολοκληρώσω. Τελικά η απόφαση να εγκαταλείψουμε την προσπάθεια ήταν η πιο σωστή αφού την επόμενη μέρα έκανε ένα παράθυρο καιρού και καταφέραμε να φτάσουμε στην κορυφή με ασφάλεια.

[Advendure]: Κατά τη διάρκεια της αποστολής, είχες καθηλωθεί για μέρες λόγω των καιρικών συνθηκών σε διάφορα σημεία, με κυριότερο το high camp στα 3.770 μέτρα υψόμετρο. Τι σκέψεις κυριαρχούσαν στο μυαλό σου εκείνες τις στιγμές και σε αυτές τις πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες; Φοβήθηκες σε κάποια στιγμή;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Οι μέρες αναμονής πριν την προσπάθεια για την κορυφή μου δημιουργούσαν άγχος, ιδιαίτερα όταν έβλεπα ότι τελειώνουν οι μέρες άδειας μου και εγώ ήμουν ακόμα στην Ανταρκτική. Δεν φοβήθηκα, πιο πολύ ταλαιπωρήθηκα γιατί αυτές τις μέρες η ορατότητα ήταν πολύ χαμηλή άρα δεν μπορούσα να βγω από τη σκηνή, να κάνω μια βόλτα στο camp ή να μιλήσω με τους άλλους ορειβάτες. Για μένα οι μέρες αναμονής είναι σίγουρα οι πιο δύσκολες στιγμές της κάθε αποστολής.

[Advendure]: Ήρθε η στιγμή που πάτησες κορυφή και άνοιξες την ελληνική σημαία. Θέλω να μας πεις την πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό σου. Ήταν πιο “γλυκό” το συναίσθημα σε σχέση με τις 6 προηγούμενες μιας και ολοκλήρωνες μια πορεία τρεισήμισι χρόνων;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Ήταν το πιο γλυκό κ ρομαντικό συναίσθημα από όλες τις κορυφές. Ήταν η στιγμή που το όνειρο γίνεται πραγματικότητα και τα λόγια φαίνονταν φτωχά να περιγράψω τι ένιωθα. Για να το κάνεις εικόνα, όταν άνοιξα την ελληνική σημαία για την φωτογραφία στην 7^η από τις 7 κορυφές ένιωσα να εκρήγνυται το βουνό και να πετάγονται πυροτεχνήματα και καραμέλες. Γέμισε όλος ο ουρανός χρώματα!!!!

[Advendure]: Ξεκινώντας όλη αυτή την προσπάθεια για το 7 summits σίγουρα βάδιζες σε αχαρτογράφητα νερά, όσο αφορά τόσο το ορειβατικό κομμάτι, αλλά και το λογιστικό / οργανωτικό, που είναι εξίσου δύσκολο. Η έμπνευση που έδωσες σαν η πρώτη ελληνίδα που το ολοκληρώνει, μπορεί να ωθήσει κι άλλους στο να προσπαθήσουν το ίδιο ή αντίστοιχα project. Τι θα τους συμβούλευες;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Για μένα το 7 Summits ήταν κάτι παραπάνω από ορειβατικό project, ήταν ένα όνειρο ζωής που έγινε πραγματικότητα και επιβεβαίωσε την πεποίθηση μου ότι τα πάντα είναι δυνατά! Πριν 6 χρόνια δεν μπορούσα να σταθώ στην άκρη μιας πλαγιάς και τώρα…. Άρα η συμβουλή μου είναι, για όποιον ονειρεύεται  το 7 Summits ή οποιοδήποτε άλλο project, να το κυνηγήσει μέχρι να γίνει πραγματικότητα, εμένα μου άλλαξε τη ζωή. Με έκανε πιο ευτυχισμένη και “δυνατή”. Τα εμπόδια ίσως είναι πολλά αλλά κάθε ένα που ξεπερνάς γίνεσαι πιο δυνατός!

[Advendure]: Επτά διαφορετικά βουνά, με εντελώς διαφορετικά τεχνικά χαρακτηριστικά ανάβασης. Ποια δυσκολία ήταν η πιο χαρακτηριστική για το καθένα από αυτά;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Τις δυσκολίες τις αντιλαμβάνεται διαφορετικά ο καθένας και πάντα σχετίζεται με την προετοιμασία που έχεις κάνει. Αν έπρεπε να διαλέξω την πρώτη δυσκολία που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι εξής:

ΕΥΡΩΠΗ: ΕΛΜΠΡΟΥΣ (5.642 μ.),Ρωσία, Ιούλιος 2016

Τότε ήμουν στα πρώτα μου βήματα και θυμάμαι είχα κάνει πολλά λάθη κατά την προετοιμασία για την μέρα κορυφής. Φοβόμουν μήπως κάνει πολύ κρύο και ο εξοπλισμός μου δεν επαρκεί. Κατά την μέρα κορυφής φόρεσα τόσα πολλά ρούχα που θυμάμαι ίδρωνα σε κάθε μου βήμα και το σακίδιο μου είχε πολλά περιττά ρούχα μέσα που μόνο επιπλέον δυσκολία προκαλούσαν…

ΑΦΡΙΚΗ: ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ (5.895 μ.),Τανζανία, Φεβρουάριος 2017

Το Κιλιμάντζαρο είναι ένα εύκολο ψηλό βουνό και έτσι αποφάσισα να πάω με δυο φίλους μου αρχάριους σχετικά με το βουνό αλλά πολύ δυνατούς. Η δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν ότι ένιωθα ότι είχα την ευθύνη για την παρέα μου και όταν ο ένας από τους δυο αρρώστησε με την νόσο του υψομέτρου έπρεπε εγώ να αποφασίσω αν θα γυρίσει πίσω ή όχι… τελικά πήγαν όλα καλά και καταφέραμε με την Σοφία και τον Μάκη να πανηγυρίσουμε στην ψηλότερη κορυφή της Αφρικής.

ΑΜΕΡΙΚΗ: ΝΤΕΝΑΛΙ (6.190 μ.),Αλάσκα, Ιούλιος 2017

Οι δυσκολίες στο Ντενάλι είναι το πολύ κρύο ή τα κρεβάς, διαλέγεις ανάλογα την περίοδο που θα πας. Επειδή δεν αντέχω το πολύ κρύο επέλεξα να πάω τέλος Ιουνίου (το τελευταίο γκρουπ πριν κλείσει το βουνό) επομένως κατά τον γυρισμό υπήρχαν τόσα κρεβάς που αναγκαστήκαμε να διανυκτερεύσουμε σε ένα “νησί”,  ένα κομμάτι που γύρω γύρω είχε κρεβας.

ΩΚΕΑΝΙΑ: ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΚΑΡΣΤΕΝΣ (4.884 μ.),Παπούα, Αύγουστος 2018

Νομίζω ότι η δυσκολία προέκυψε επειδή το είχα υποτιμήσει λίγο το βουνό, τελικά η μέρα κορυφής ήταν πολύ βροχερή και τα σταθερά σχοινιά που υπήρχαν δεν ήταν σε καλή κατάσταση και δεν μπορούσα να τα εμπιστευτώ. Λίγο πριν φτάσουμε στην κορυφή, το έδαφος ήταν ομαλό, οπότε χαλάρωσα. Ξαφνικά πάτησα πάγο και, καθώς δεν φορούσα κραμπόν (καρφιά στα παπούτσια), έπεσα με το πρόσωπο σε βράχο. Με έσωσε η κάμερα που είχα στο κράνος, καθώς «βρήκε» σε αυτόν πρώτη. Μάτωσα και ζαλίστηκα, αλλά ευτυχώς δεν ήταν σοβαρό.

ΑΜΕΡΙΚΗ: ΑΚΟΝΚΑΓΚΟΥΑ (6.962 μ.),Αργεντινή, Δεκέμβριος 2018

Ενώ δεν έχει τεχνικές δυσκολίες, σε δυσκολεύει το υψόμετρο. Γίνονται μάλιστα αρκετά ατυχήματα, διότι πηγαίνουν άπειροι ορειβάτες. Λέγεται και «βουνό των ανέμων», γιατί στην κορυφή σχεδόν πάντα φυσάει πολύ. Για μένα η δυσκολία ήταν ότι η ομάδα ταλαιπωρούνταν συνεχώς εξαιτίας του υψομέτρου, επομένως έπρεπε να είμαι σε εγρήγορση για ότι χρειαστούν. Ιδιαίτερα που ένα από τα μέλη ήταν το αγόρι μου, που πρώτη φορά έφτανε σε τέτοιο υψόμετρο.

ΑΣΙΑ: ΕΒΕΡΕΣΤ (8.848 μ.),Νεπάλ, Μάιος 2019 

Πριν πάω στο Έβερεστ πίστευα ότι οι δυσκολίες θα ήταν το πολύ κρύο, το υψηλό υψόμετρο αλλά για μένα το πιο δύσκολο ήταν οι 2 μήνες εκεί. Μου ήταν πολύ δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένη στο στόχο, να μην απογοητεύομαι βλέποντας άλλους ορειβάτες να εγκαταλείπουν ή ακούγοντας αμέτρητες ιστορίες για ατυχήματα στο βουνό.

ΑΝΤΑΡΚΤΙΚΗ: ΟΡΟΣ ΒΙΝΣΟΝ (4.892 μ.),Ιανουάριος 2020     

Η δυσκολία για τις αποστολές που ήταν εκεί φέτος τον Γενάρη, ξεκάθαρα ήταν ο κακός καιρός. Το πρόβλημα ήταν ότι οι μετεωρολογικές προβλέψεις είχαν μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα. Για αυτό το λόγο στην πρώτη προσπάθεια για κορυφή εγκαταλείψαμε και την επόμενη μέρα που περιμέναμε χειρότερο καιρό έκανε ένα παράθυρο και μπορέσαμε να φτάσουμε στην κορυφή με ασφάλεια.

[Advendure]: Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας μιλήσεις για την καθημερινή δραστηριότητα στην αποστολή στην Ανταρκτική. Ήσουν αν δεν κάνω λάθος μαζί με μια Αμερικανική ομάδα ορειβατών. Πως ήταν η διατροφή, ο ύπνος, πόσες ώρες πορεία την ημέρα κάνατε; Υπήρξαν κάποια απρόοπτα ατυχήματος ή ασθένειας και πως τα αντιμετωπίσατε; Υπήρχε γιατρός στην αποστολή;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Η Αποστολή στην Ανταρκτική είχε δυο φάσεις για μένα. Η πρώτη είχε στόχο να διασχίσουμε την τελευταία μοίρα με ορειβατικά σκι και να φτάσουμε στο Νότιο Πόλο και η δεύτερη είχε σαν στόχο την ανάβαση στο Vinson. Στο πρώτο κομμάτι τρώγαμε κυρίως αφυδατωμένες τροφές (όπου βάζεις βραστό νερό για να γίνουν κανονικό γεύμα) και ώρες πορείας ήταν από 8 μέχρι 11 ανά ημέρα. Το έλκηθρο που σέρναμε όλα μας τα πράγματα ήταν αρκετά βαρύ, άρα δεν υπήρχε χώρος για πολυτέλειες σχετικά με το φαγητό. Κατά την ανάβαση στο Vinson το φαγητό ήταν πιο καλό αφού περάσαμε αρκετές μέρες αναμονής στο basecamp όπου είχαμε σχεδόν τα πάντα. Το βασικό “ατύχημα” ήταν ότι πολλοί ορειβάτες σχεδόν από κάθε ομάδα είχαν πάθει κρυοπαγήματα. Νομίζω ότι ήταν ο βασικός λόγος που επισκεπτόταν κάποιος το γιατρό. Ο γιατρός ήταν στο Union Glacier, στη βάση δηλαδή που μας άφησε το αεροπλάνο όταν φτάσαμε στην Ανταρκτική.

[Advendure]: Υπήρξαν κάποιες διαφοροποιήσεις στην προετοιμασία σου για καθέναν από τους 7 στόχους / κορυφές;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Ναι, προσπαθούσα να προσαρμόζω το πρόγραμμα προπόνησης ανάλογα με τον επόμενο στόχο. Αλλά η καλύτερη προετοιμασία γινόταν από το κάθε βουνό για το επόμενο. Η κάθε κορυφή με ετοίμαζε για την επόμενη κορυφή του 7 Summits.

[Advendure]: Παίρνοντας σαν παράδειγμα εσένα, πιστεύεις ότι αρκεί η ισχυρή θέληση και μια πολύ καλή φυσική κατάσταση για να πραγματοποιήσει κάτι αντίστοιχο σε βάθος χρόνου ένας άνθρωπος που δεν έχει κάνει ποτέ του ορειβασία;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Ναι, 100%. Το βασικό είναι να βάζεις υψηλούς στόχους και να δουλεύεις πολύ σκληρά για να τους πετύχεις. Αν γίνει αυτό όλα είναι δυνατά!

[Advendure]: Προφανώς χωρίς την υποστήριξη κάποιων ανθρώπων και εταιρειών είναι αδύνατη η πραγματοποίηση μιας τέτοιας προσπάθειας. Θα ήθελες να μας αναφέρεις τους χορηγούς σου και σε ποια κομμάτια του project σε βοήθησαν;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ πόσοι άνθρωποι με βοήθησαν στην προσπάθεια για τις 7 κορυφές. Υπήρχαν άτομα που δεν τους γνώριζα και αποφάσισαν να με βοηθήσουν για όσο καιρό μπορούσε ο καθένας (από παρέα στην προπόνηση, βοήθεια με την διαχείριση των logistics και χίλια-δύο άλλα). Σίγουρα όμως δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω χωρίς τους χορηγούς μου. Για την αποστολή στην Ανταρκτική με στήριξαν οι NIVEA, MAPEI, CARDLINK και THE NORTH FACE.

[Advendure]: O επόμενος στόχος σου δεν θα είναι ορειβατικός όπως μαθαίνουμε, αν και περιλαμβάνει ένα εμβληματικό βουνό. Θέλεις να μας δώσεις κάποιες πρώτες πληροφορίες;

[Χριστίνα Φλαμπούρη]: Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να τρέξω έναn Olympus Marathon και το πλάνο ήταν να το κάνω αμέσως μετά τις 7 κορυφές ώστε να είμαι και σε καλή φόρμα. Η αλήθεια είναι ότι η καραντίνα με αποσυντόνισε λίγο αφού δεν μου αρέσει καθόλου να τρέχω στους δρόμους του Περιστερίου όπου και μένω. Τώρα όμως έχω όλο τον χρόνο να προετοιμαστώ για μια διαφορετική επίσκεψη για μένα στο αγαπημένο μου βουνό, στον Όλυμπο!

Δημήτρης Τρουπής