Οι μέρες περνούν, άλλοτε γρήγορα και άλλοτε αργά, μια ακόμη χρονιά πλησιάζει στο τέλος της και ξανά από την αρχή, στην αέναη διαδοχή ημερών, μηνών και χρόνων στην ζωή κάθε πλάσματος πάνω στη Γη. Ο χρόνος είναι - μάλλον - μια τέταρτη “μαγική” διάσταση που αποτελεί ένα μυστήριο, ιδιαίτερα για τους φυσικούς και την κατανόηση του κόσμου μας. Αν υπάρχει όμως μια ομάδα ανθρώπων που ζει και αναπνέει με το χρόνο σε κάθε μορφή του, είναι εμείς οι δρομείς.

Πριν μερικούς μήνες ολοκληρώθηκε μια όμορφη πλατεία / παιδότοπος κοντά στο σπίτι μου στην Πάτρα, κάτι που είναι αξιοσημείωτο όταν συμβαίνει μιας και στη χώρα μας ντουβάρια ξεπετάγονται συνήθως εκεί που ήταν ανοιχτοί χώροι, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Από αυτή την πλατεία λοιπόν περνάω σχεδόν καθημερινά και χαζεύοντας τα παιδάκια να παίζουν πάντα σκεφτόμουν πόσο πολύ τρέχουν και κυρίως πόσο τυχαίες είναι οι κατευθύνσεις τους όταν τρέχουν. Η χαρά του παιχνιδιού και της κίνησης χωρίς πλαίσια. Αυτό το τρέξιμο χωρίς σκοπό, στόχο και με την αναζωογονητική του επίδραση είναι βασική χαρά της ζωής. Μόνο για τα παιδιά όμως ή και για εμάς τους ενήλικες συστηματικούς δρομείς;

Ξεκινώντας να τρέχω συστηματικά, το μακρινό 1995, η μοναξιά του ερασιτέχνη δρομέα και η κατακραυγή προς αυτόν ήταν τεράστιες. Βλέπεις δεν υπήρχαν παρά ελάχιστοι λαϊκοί αγώνες μέσα στο ημερολογιακό έτος, από 5 χιλιόμετρα έως και μαραθώνιους, συνήθως σε τερέν ασφάλτινα, σπανιότερα σε χωμάτινα ή και πιο ανώμαλα. Έκτοτε έχει διανυθεί τεράστια «απόσταση» έως την εποχή μας, εποχή πλήθους λαϊκών ή συνδυαστικά λαϊκών κι επαγγελματικών αγώνων ανά εβδομάδα, ασφάλτου, βουνού ή και υπεραπόστασης.

Μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων για τον περιορισμό της πανδημίας, επικοινωνήσαμε με την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, με θέμα την υποχρεωτική (ή όχι) χρήση της μάσκας για αθλούμενους ή αθλητές που κάνουν ατομικό τρέξιμο στην ύπαιθρο. Σύμφωνά με την απάντηση που λάβαμε: "Οι αθλούμενοι και οι αθλητές δεν φορούν μάσκα κατά τη διάρκεια της άσκησης και της προθέρμανσης."