Ευχίδειος Άθλος 2015: Ιδρώτας και Δάκρυα σε μια Ιστορική Διαδρομή! Κύριο

By 14 Μάι 2015

Πλαταιές, στον αρχαιολογικό χώρο δίπλα στο πεδίο μάχης μιας από τις πιο ιστορικές και σημαντικότερες νίκες των Ελλήνων. Η ώρα είναι 10 το βράδυ και βρίσκω τον εαυτό μου να στέκομαι σε μια γραμμή παραλαβής του νούμερου μου. Κόσμος μπροστά και κόσμος πίσω, ενώ την ίδια ώρα κάποιοι κουρασμένοι  αθλητές σαν σκιές με φακό στο κεφάλι εμφανίζονται  από το βάθος του δρόμου σαν να βγαίνουν από ένα άλλο σύμπαν… πώς βλέπουμε στις ταινίες μεταφυσικού περιεχομένου ένα πνεύμα να εμφανίζεται με μορφή αόριστη από ένα φωτεινό τούνελ; Κάπως έτσι είδα να φτάνουν αυτοί που είχαν ξεκινήσει το πρωί της ίδιας ημέρας από τους Δελφούς για τις Πλαταιές για να γυρίσουν αμέσως πίσω.

Εννοείται από το απόγευμα ήδη ήταν σε έξαψη η αναμετάδοση μέσω τηλεφωνημάτων, η εξέλιξη του αγώνα και οι χρόνοι των πρώτων αθλητών. Και όσο στέκομαι εκεί βλέπω αυτούς τους αθλητές που για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχουν ξεκινήσει από το πρωί γι αυτό το διπλό ταξίδι. Από μια απόσταση όσο στέκομαι σ’ αυτή τη γραμμή της γραμματείας, τους βλέπω και είναι εμφανές στο πρόσωπό τους η επιθυμία τους να αναχωρήσουν αμέσως… να επιστρέψουν στο ταξίδι. Αμέσως σκέφτομαι πως όταν είσαι τόσες ώρες μόνος στον δρόμο, είναι μια απότομη αλλαγή συνθηκών αυτός ο κόσμος και η βοή στις Πλαταιές.

 

Γυρίζω πίσω στο χρόνο,  λίγους μήνες νωρίτερα ή μάλλον λίγα χρόνια νωρίτερα. Όταν ασχολήθηκα για πρώτη φορά με τις υπεραποστάσεις, ο Ευχίδειος  Άθλος ήταν στην 11η του διοργάνωση. Γνώριζα κόσμο που τον είχε τρέξει και κόσμο που ήθελε να τον τρέξει. Τα όσα είχα ακούσει ήταν σκόρπιες πληροφορίες. Πότε γίνεται νύχτα, πότε ημέρα, πότε από Πλαταιές προς Δελφούς, πότε από Δελφούς προς Πλαταιές. Ακόμη το ότι υπήρχε και ο διπλός αγώνας για τους πιο τολμηρούς… τους πολύ πιο τολμηρούς! Σκόρπιες πληροφορίες για τη διαδρομή, για τις ανηφόρες, την διοργάνωση και  τα  ιστορικά στοιχεία του αγώνα.

 

 

Μοναδική εντύπωση που ήταν σταθερή όμως στις περιγραφές όλων ήταν η αφοσίωση και το μεράκι δυο ανθρώπων που αποτελούσαν οι ίδιοι αυτόν τον αγώνα, αυτοί που αποτελούσαν τον «Σύνδεσμο  Ευχίδα», όπως το είδα γραμμένο και στο καταθετήριο της τράπεζας όταν πήγα να πληρώσω τη συμμετοχή μου. Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου και της Ρίτσας.

 

Λίγα στοιχεία για την ιστορική αναβίωση που επιδιώκει ο αγώνας. Πριν 2.500 χρόνια, ο οπλίτης ημεροδρόμος Ευχίδας μετέφερε τη Δελφική φλόγα στις Πλαταιές, όπου έγινε η ιστορική μάχη.  Για πολλούς η συμμετοχή στον Ευχίδειο Άθλο είναι η αναβίωση αυτή, η προσπάθειά τους να ξανατρέξουν στα χνάρια των προγόνων, κάνοντας έναν άθλο και ζώντας με αρετή.

 

Για μήνες πριν τον αγώνα, έβλεπα στο facebook φωτογραφίες και αναρτήσεις από τη διαδρομή, τις ετοιμασίες, τα βέλη που σηματοδοτούσαν στην άσφαλτο τη διαδρομή, τις δάδες… αυτές τις δάδες που αποτελούν πια το σύμβολο του αγώνα. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν αθλητές, ονόματα γνωστά των υπεραποστάσεων που επιστρέφουν κάθε χρόνο στον αγώνα αυτόν. Δεν είναι τυχαίο πως υπάρχουν αθλητές που δοκιμάζουν τον πρώτο τους αγώνα υπεραπόστασης στο νέο αυτό κεφάλαιο της ζωής τους στον Ευχίδα. Όλα οδηγούν στη δάδα… η φλόγα που σιγοκαίει μέσα στον κάθε δρομέα που στέκεται στην εκκίνηση και που ονειρεύεται την πολυπόθητη στιγμή τερματισμού για να ανάψει τη δική του δάδα.

 

 

Και έρχεται η στιγμή που έχω το νούμερό μου, αποτραβιέμαι στην γωνιά μου να απομονώσω τους θορύβους και τις εντάσεις και παρατηρώ. Βλέπω έναν Παναγιώτη Αντωνόπουλο να τρέχει με ενθουσιασμό σαν να ξεκίνησε μόλις την ώρα εκείνη τις προετοιμασίες. Να κάνει αναγγελίες στο μικρόφωνο, να παίζει δυνατά η μουσική σε απείθαρχη σειρά κλασικής, τζαζ και 80s. Στη μέση όλων αυτών να εκτοξεύονται και να σκάνε στον ουρανό τα βεγγαλικά. Οι αθλητές πλέον γνωστές φυσιογνωμίες οι περισσότεροι μετά από τόσους αγώνες να κάνουν πηγαδάκια, να βγαίνουν φωτογραφίες και να μοιράζονται τους στόχους και τους φόβους τους. Είναι μια μεγάλη γιορτή. Και πίσω από τα φλας η Ρίτσα να τακτοποιεί τη γραμματεία  ώστε να μην μείνει κανείς απροετοίμαστος «γραμματειακά».

 

 

Πότε σταθήκαμε για την φωτογραφία της εκκίνησης, πότε έγιναν οι δηλώσεις από την πολιτική αρχή, πότε δόθηκε η εκκίνηση τα μεσάνυχτα, δεν κατάλαβα. Θυμάμαι όμως κάποια στιγμή στα δέκα λεπτά του αγώνα να γυρίζω πίσω και να βλέπω στον ανθρώπινο διάδρομο της νύχτας ένα ποτάμι φακών και προβολέων αυτοκινήτων να πορεύονται. Ήταν μια απίστευτη ομορφιά! Πάντα το τρέξιμο τη νύχτα είναι μαγεία. Η σιωπή, ο ήχος των πατημάτων στην άσφαλτο και στο χώμα, η φύση που κοιμάται. Ακόμα  και τα χωριά που περνάς έχουν άλλα αρώματα τη νύχτα, αυτό της ξεκούρασης και της στασιμότητας των πάντων.

 

 

Η διαδρομή περνάει δίπλα ακριβώς από το κανάλι του Μόρνου, του μεγαλύτερου καναλιού στη χώρα μας, και από τα μεγαλύτερα επίσης στην Ευρώπη. Η ιδιαιτερότητά του είναι πως το βράδυ απαγορεύεται το πέρασμα των αυτοκινήτων, ενώ με ειδική άδεια περνούν μόνο οι αθλητές του αγώνα, για να φτάσουν στο χωριό Λεύκτρα.

 

Μετά από μια άνετη σε θέμα δυσκολίας διαδρομή των 28 χιλιομέτρων, ξεκινάει στη Δόμβραινα το πρώτο ανηφορικό κομμάτι του αγώνα. Η πρώτη από τις τρεις δύσκολες ανηφόρες που κυμαίνονται από 9,5 έως 13 χιλιόμετρα η καθεμία. Είναι ένας σκληρός αγώνας, αλλά ακόμα και κάποιος που τον δοκιμάζει για πρώτη φορά, με μελέτη του προφίλ της διαδρομής και σωστή τακτική  μπορεί  να τον τερματίσει χωρίς αξιοσημείωτα προβλήματα. Ήδη στις πρώτες ανηφόρες πέφτουν οι ρυθμοί - είναι και η νύχτα που συμβάλει σ’ αυτό - αλλά η αναμονή της χαραυγής δίνει δύναμη και ανυπομονησία για το παρακάτω. Η ομορφιά του Ελικώνα, του βουνού των Μουσών, είτε είναι νύχτα είτε είναι μέρα είναι μοναδική.

 

 

Λίγο πριν την χαραυγή, διακρίνονται οι σκιές των κορυφογραμμών ολόγυρα, τα κόκκινα φώτα των ανεμογεννητριών, τα άσπρα φωτάκια των χωριών που αφήσαμε πίσω στα χαμηλά. Στην εμβέλεια του φακού μετρώ τις εικόνες που μαζεύω. Συναθλητές αμίλητους και στην άσφαλτο από κάτω μου βλέπω πατημένα από αυτοκίνητα φίδια, τεράστιους σκορπιούς, έναν ασβό, κι ένα καπέλο που έχει πέσει από προπορευόμενο αθλητή.

 

Στη διαδρομή συναντάμε κάποιες στιγμές τους αθλητές του διπλού Ευχίδα να δίνουν τον δικό τους αγώνα, σωματικό και ψυχικό. Ανάμικτα συναισθήματα στη θέα τους, με βασανίζουν ερωτήματα που σχετίζονται με το γιατί το επιλέγουν, με τι σθένος ξεκινούν το πρώτο κομμάτι γνωρίζοντας πως θα ακολουθήσει μια τόσο δύσκολη επιστροφή. Ερωτήματα που μου απαντήθηκαν στην ηρεμία των  βλεμμάτων τους την επόμενη ημέρα που τους συναντούσα μετά τον τερματισμό τους στους Δελφούς. Δεν χρειάστηκε καν να τους ρωτήσω.

 

Σταθμός Αγία Άννα. Πλούσιος σταθμός όπως και όλοι οι υπόλοιποι. Πάνω που έχει πέσει η θερμοκρασία αισθητά λόγω της νύχτας και του υψομέτρου ο σταθμός προσφέρει ζεστή μανιταρόσουπα, τραχανά και πατάτες φούρνου και καφέ. Ότι πρέπει πριν τη δεύτερη μεγάλη ανηφόρα για το Κυριάκι. Ώσπου να βγει κι αυτή η ανηφόρα αρχίζει να αλλάζει το τοπίο. Η φύση ξυπνάει, ακούγονται τα πουλιά, τα τζιτζίκια, ξεκινάει το δεύτερο μισό του αγώνα και αναπόφευκτα η διάθεση αλλάζει προς το καλύτερο. Άλλες εικόνες, άλλες αισθήσεις. Μετά από διαρκείς κατηφόρες, περνάει η διαδρομή από την πλατεία του Διστόμου, αυτού του μαρτυρικού μέρους που κουβαλάει ένα όνομα εκατοντάδες φορές πιο βαρύ από την αίσθηση που έχεις στα πόδια σου μετά από τα χιλιόμετρα που έχεις τρέξει. Δέος και σεβασμός.

 

 

Καθώς προχωράει η μέρα εμφανίζεται και η διασταύρωση που σηματοδοτεί την έναρξη της τελευταίας ανηφόρας των 13 χιλιομέτρων στις πλαγιές του Παρνασσού  προς την Αράχωβα. Δημόσιος δρόμος, ο ήλιος να δυσκολεύει τη διαδρομή, αλλά τα κίτρινα σπάρτα στην άκρη του δρόμου και η πλούσια βλάστηση σε συνδυασμό με την θέα που απολαμβάνεις κάνουν τα χιλιόμετρα να περνούν και να μένουν πίσω εύκολα. Ένας καλός φίλος μου είχε πει πριν τον αγώνα ότι στο τούνελ της Αράχωβας ουσιαστικά τελειώνει κι ο αγώνας.  Είναι αυτή  η αναμονή του τούνελ που δίνει πείσμα στα πόδια και φτερούγισμα στην καρδιά. Όντως στο τούνελ στη θέα δυο αγαπημένων κριτών, μορφές σύμβολα των αγώνων υπεραπόστασης συνειδητοποιείς πως ο αγώνας τελειώνει και η πολυπόθητη γραμμή τερματισμού είναι κοντά.

 

Σ’ αυτό το σημείο υπάρχει μια παράκαμψη της διαδρομής, μια παράκαμψη βγαλμένη από πίνακα της εποχής του σουρεαλισμού. Για λόγους ασφάλειας για να μην περάσουν οι αθλητές από του τούνελ όπου κινούνται με μεγάλη ταχύτητα τα αυτοκίνητα, ο αγώνας περνάει κυκλικά γύρω από αυτό, μέσα από ένα σκουπιδότοπο της πόλης. Πολλοί αθλητές δυσανασχέτησαν για την κίνηση αυτή, αλλά συζητώντας την επόμενη μέρα με έναν φίλο κατέληξα πως μάλλον μεταφράζεται «και» αυτό σε ωφέλιμη εμπειρία. Βλέπεις από τη μια την αρχοντιά της πόλης της Αράχωβας και από την άλλη την «άλλη όψη» κάποιων πραγμάτων. Όλα τα νομίσματα της ζωής έχουν δυο όψεις. Θέλω να κρατήσω αυτό το μήνυμα, κι όχι τη θέα των σκουπιδιών.

 

 

Φεύγοντας από την άδεια για την εποχή Αράχωβα, ξεκινούν τα επίπονα τελευταία κατηφορικά 12 χιλιόμετρα για τους Δελφούς.  Η συγκίνηση μεγάλη. Τα τουριστικά πούλμαν σταθμευμένα πριν τον αρχαιολογικό χώρο, άνθρωποι που ήρθαν από άλλες χώρες για να θαυμάσουν αυτό το όμορφο μέρος με την πλούσια ιστορία. Το κέντρο της γης λέγεται πως είναι, ο ομφαλός. Όλοι ψάχνουν ένα κέντρο,  και την ώρα εκείνη  εγώ το βρήκα περνώντας με την δάδα αναμμένη τη γραμμή του τερματισμού όπου ήξερα πως ήμουν ακριβώς εκεί που ήθελα να είμαι τη στιγμή εκείνη. Ανάμεσα σ’ αυτούς που είχαν τρέξει δίπλα και μαζί μου, σ’ αυτούς που είχαν τερματίσει λίγο πριν από εμένα, στον Τάκη Αντωνόπουλο που είχε τέτοιο ενθουσιασμό σαν να τερμάτιζε ο ίδιος. Τα δάκρυα συγκίνησης που μοιραστήκαμε όλοι άξιζαν και τα 107,5 χιλιόμετρα που διανύσαμε για να το ζήσουμε και να φτάσουμε στον ομφαλό του Ευχίδα.

 

Όλη τη  μέρα συνέχισαν οι τερματισμοί των δυο αγώνων. Αλλά και την επόμενη μέρα η γιορτή συνεχίστηκε. Σε μια τελετή απονομών τόσο πλούσια που απορεί κανείς πως τα καταφέρνουν και με το μεράκι τους την πραγματοποιούν μονάχα δυο άνθρωποι. Έγινε λαμπαδηδρομία μαθητών μεταφοράς Δελφικού φωτός και φλόγας υπεραποστάσεων με τους  νικητές των δυο μεγάλων αγώνων. Απαγγέλθηκε ο όρκος από την ιέρεια ΕΛλάνθεια Παππά, ένας όρκος τιμής των υπεραποστάσεων, ένας όρκος στον Ευχίδα,  ο οποίος γράφεται κάθε χρόνο και με τη λήξη της τελετής το χαρτί καίγεται για να ξαναγεννηθεί σαν τον φοίνικα την επόμενη χρονιά.

 

 

Οι σταθμοί τροφοδοσίας του αγώνα ήταν υπερπλήρεις. Οι εθελοντές πολλοί και περιποιητικοί, τα τραπέζια είχαν πολλά πράγματα για όλες τις ανάγκες των αθλητών, σε σημείο που και να μην έχει υποστήριξη δική του κάποιος αθλητής,  μάλλον θα τα καταφέρει αρκετά καλά εξαρτώμενος και μόνο από τους συχνούς και πλούσιους σταθμούς. Άξιο αναφοράς οι ονομασίες πολλών σταθμών που δείχνει και τον σεβασμό και εκτίμηση που έχει η διοργάνωση σε σημαντικούς αθλητές και πρόσωπα που τους έχουν τιμήσει. Σταθμός  Κώνστα, Ρέππα, Στάμου, Αγάθου, Ψάιλα,  Πάνου,  Κρυστάλλη,  Pallaruelo, Αναστασιάδη,  Δελλόπουλου,  Γουλομήτρου.

 

Η πυκνότητα και ποιότητα της σηματοδότησης του αγώνα δεν αφήνει καμία αμφιβολία πως όσο δεν κυνηγάει η τροχαία τον Παναγιώτη Αντωνόπουλο δεν θα χαθεί ποτέ ο αθλητής. Τόσο από συχνότητα, όσο και από το μέγεθος της σήμανσης ο αθλητής πορεύεται σε κάθε σημείο της διαδρομής με σιγουριά για το δρομικό του ταξίδι. Στην άσφαλτο κάτασπρα βαμμένα βέλη και για τους δυο αγώνες, τα χαρακτηριστικά γράμματα  «ΕΥ» και σε κάποια σημεία όπου τα έδωσε όλα ο διοργανωτής σε τεράστιο μέγεθος ολόκληρος ο «ΕΥΧΙΔΕΙΟΣ ΑΘΛΟΣ»!

 

Οι παροχές του αγώνα εντυπωσιακές. Στο ποσό της συμμετοχής συμπεριλαμβάνεται μεταφορά από Αθήνα και επιστροφή, διαμονή το βράδυ στους Δελφούς, τρία γεύματα, πολλά δώρα και πολλές εκπλήξεις. Υπήρχε επιτήρηση σε όλη τη διαδρομή από αυτοκίνητα της διοργάνωσης και τους κριτές, επίσημη χρονομέτρηση και μασάζ από φυσιοθεραπευτές στο μέσο της διαδρομής στο 55ο χιλιόμετρο.

 

 

Επίσης εντυπωσιακό είναι το γεγονός πως ο αγώνας έχει συμμετοχές από αρκετές χώρες, φέτος συγκεκριμένα από άλλες οχτώ εκτός Ελλάδας. Είδα αθλητές τόσο στον μικρό όσο και στον διπλό Ευχίδα που είχαν έρθει πέρσι στον Ολύμπιο Δρόμο και αθλητές που έχουν τρέξει Σπάρταθλο αρκετές φορές. Ίσως είναι ο ιστορικός χαρακτήρας του αγώνα και της περιοχής που ελκύει αυτούς τους αθλητές, οι οποίοι ήδη έχουν ανανεώσει το ραντεβού τους για τον Σεπτέμβρη και για του χρόνου. 

 

Παναγιώτης Αντωνόπουλος και Ρίτσα. Αυτά τα δυο ονόματα κυριάρχησαν στο μυαλό μου φεύγοντας από τους Δελφούς, πλήρης τόσο αγωνιστικά όσο και εμπειρικά. Ένιωσα τυχερή που μπόρεσα και έζησα μια διοργάνωση που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από πολλές ευρωπαϊκές. Και αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν δύο μονάχα άνθρωποι να έχουν φτάσει την 16η διοργάνωση του Ευχίδα σ’ αυτό το επίπεδο. Μιλώντας μαζί τους αργά το απόγευμα αφού είχαν αδειάσει οι Δελφοί από τους αθλητές, βρήκα την απάντησή μου. Με πολύ μεράκι, πολλή αγάπη και πολύ προσωπική δουλειά. Είμαι σίγουρη πως ήδη από την επόμενη εβδομάδα θα ξεκινήσουν οι ετοιμασίες για τον 17ο Ευχίδειο Άθλο.

 

Τα αποτελέσματα των αγώνων του 16ου Ευχίδειου Άθλου 2015 μπορείτε να τα δείτε εδώ.

 

Άντζυ Τερζή

Photo ©: Βίκυ Καρπούζα,  Παναγιώτης Αντωνόπουλος, Δημήτρης Κασκούτης, ΕΛλάνθεια Παππά

ΕΠΟΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ