Μια μορφή μύησης σε μια μυστηριακή λατρεία τους τραβά συχνά πυκνά σε αυτά τα γεωλογικά υψώματα της επιφάνειας της γης, τα βουνά, τα οποία κατέχοντας τη γοητεία των εκατομμυρίων ετών συνεχούς ζωής , αν και σχηματισμένα από παγετώδεις διαδικασίες ή από ηφαιστειακές εκρήξεις, είναι τόσο ερωτεύσιμα που τους έλκουν, τους σαγηνεύουν, αποκαλύπτοντας την αλήθεια για την ύπαρξη τους, αυτήν που χίλιοι μύριοι μέτριοι κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να τους την κρύψουν.

Έναν Χρυσαετό έχουν μέσα στα στήθια τους με αγέρωχη ματιά που διακρίνει την αληθινή ελευθερία να πετά όπου και όπως θέλει, ο ατίθασος άνεμος είναι ο χάρτης του και το κορμί των βουνών ο ουρανός του.

ΤΣΕΠΕΛΟΒΟ (εκκίνηση) ΑΒΑΛΟΣ 11ο ΧΛΜ 

Είναι κάτι στιγμές που η ομορφιά υπερβαίνει την ικανότητα των αισθήσεων να την απορροφήσουν. Αν και δεν έχει ξημερώσει ακόμη η καλαισθησία της φύσης δεν κρύβεται, μοσχοβολάνε οι απρόσκλητες σκέψεις μου που αβίαστα μπαίνουν μέσα μου, τα χέρια μου κρατούν μπατόν που μετατρέπονται σε κουπιά, το κορμί μου ως σάρκινη τριήρης διασχίζει τα ανηφορικά μονοπάτια, κάθε βήμα με φέρνει πιο κοντά στο φως της ανατολής,  εκεί στην πρώτη κορυφή του αγώνα, τον Άβαλο ,όπου η ημέρα νικά την νύκτα.

Ημεροδρόμοι μπροστά και πίσω μου με πρόσωπα που λάμπουν από την χαρά που τους προσδίδει ο πορτοκαλί ιδρώτας που σηματοδοτεί την έλευση του θεού Ήλιου στο βουνό του.

Σκέφτομαι, μια αγκαλιά με δύσκολες ανάσες είναι η ανηφόρα, ένα δροσερό φιλί η κορυφή της. Είναι τελικά μια ανίχνευση ζωής για αυτούς που θάρρεψαν και βρέθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης.

ΑΒΑΛΟΣ  -    ΜΟΝΗ ΣΤΟΜΙΟΥ 23ο ΧΛΜ

Τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν, η κατηφόρα μας τραβάει σαν καταρράχτης και η επιδίωξη μου να φτάσω στη Μονή Στομίου στις 4 ώρες φαντάζει εύκολη, λίγα μέτρα μπροστά μου ο φίλος και προπονητής μου ο Τάσος φαντάζει σαν αρχαίος Σπαρτιάτης αξιωματικός, τον κοιτάζω και σκέφτομαι τις σκέψεις του που μου εκμυστηρεύθηκε πριν τον αγώνα,

Δημήτρη μου είπε, τι σόι ράτσα ανθρώπου είμαστε τελικά εμείς οι βουνίσιοι δρομείς; Ποια δύναμη μας κάνει να σηκωνόμαστε στις 04.00 το ξημέρωμα μέσα στο κρύο του χειμώνα ή την κάψα του καλοκαιριού και να τρέχουμε με ένα φακό στο κεφάλι στα μονοπάτια των βουνών σαν στοιχειά, διανύοντας χιλιόμετρα και ανηφοριές ατέλειωτες, γυμνάζοντας λιγότερο το σώμα αλλά μέγιστα το μυαλό και την ψυχή μας. Η φωνή της καρδιάς  εκκωφαντική,  η ψυχοσωματική δίψα μονίμως ανικανοποίητη μας οδηγεί στις άγριες θάλασσες των μονοπατιών μας εν μέσω των δασών που μας αγκαλιάζουν όπως μόνο η Μάνα ξέρει ενώ  οι βουνοκορφές μας φωνάζουν, άσε τον ιδρώτα να βροντά, κάθε βήμα σου πιο ψηλά.

ΜΟΝΗ ΣΤΟΜΙΟΥ - ΝΤΑΒΑΛΙΣΤΑ 27ο ΧΛΜ 

Πολύ Ωραία … έως εδώ το 23ο χιλιόμετρο. Κάναμε την προθέρμανση, τώρα βλέποντας το πέρασμα της Νταβάλιστας, την ουσιαστική ανάβαση προς την Δρακόλιμνη, η οποία ξεκινά από τη Μονή Στομίου και αντικρίζοντας τις μύτες των πλαγιών που δεσπόζουν χίλια μέτρα  πάνω από τα κεφάλια μας με συνεχή  κλίση 35-40 %  ένα δέος με καταλαμβάνει αγνοώντας ότι την έχω κατακτήσει ήδη τέσσερις φορές.

Στην είσοδο του περάσματος, μια εκπληκτικής ομορφιάς γυναίκα που το κορμί της καλύπτεται από οξιές, έλατα, σφενδάμια, πουρνάρια και αετοπερπατημένα μονοπάτια, μου ζητά τα ''διόδια ''! Τι εννοείς τις λέω δεν έχω χρήματα μαζί μου. Μα δεν πρόκειται για χρήματα μου απαντά, απλά πρέπει να καταθέσεις το πόσο άσκησες το κορμί σου και το κυριότερο την συναισθηματική σου νοημοσύνη, την έμπνευση για να έρθεις εδώ. Εσύ ποια είσαι τη ρωτώ; Eίμαι η Νταβάλιστα, η κόρη του Τέρατος ( TERA 80KM ) μου απαντά, η δυσκολότερη αλλά και η πιο ερωτεύσιμη ανηφόρα που έχεις συναντήσει σε βουνό! Δεν έχω τα διόδια κυρά μου αλλά έχω την εμπειρία της λέω. H εμπειρία διδάσκει αλλά η πράξη σώζει μου απαντά και με αφήνει να περάσω.

Αρχίζω την ανελέητη ανηφόρα και συνειδητοποιώ ότι κάθε εμφανής παράδεισος κρύβει μέσα του μια κόλαση. O φίλος και συναθλητής μου Παναγιώτης ανεβαίνει μπροστά μου την '' κόρη '' με αυτοπεποίθηση και περίσσια δύναμη , με εμπνέει ο τρόπος που κυριολεκτικά σκαρφαλώνει αυτόν τον χωμάτινο τοίχο, τον ακολουθώ για λίγο όμως μια απίστευτη καταιγίδα κούρασης αρχίζει σιγά σιγά να με εξουσιάζει. Με τη ψυχή στο στόμα αλλά και στα  πόδια φτάνω στο πρώτο ξέφωτο στα 1466 μέτρα/ Αναθαρρεύω και συνεχίζω δια μέσου μικρής κατηφόρας φτάνοντας στην μικρή Νταβάλιστα, ένα στενό πέρασμα μέσα από  ένα χείμαρρο με ελάχιστο νερό. Ενα λούκι μια σάρα με υποδέχεται βρυχώντας , είμαι έτοιμος να του ΄΄παραδοθώ ΄΄ όταν νιώθω μια παρουσία δίπλα μου, ο φίλος και συναθλητής μου ο Κώστας ο γιατρός με αγγίζει και με ρωτά πως είσαι Δημήτρη, έλα πάμε, μαζί θα τερματίσουμε φίλε !

Θεριεύω και το  υπό κατεδάφιση “είναι μου” αρχίζει να τρέχει '' κυνηγώντας '' τον Νταβαλιστογιατρό!

ΠΗΓΕΣ ΝΤΑΒΑΛΙΣΤΑΣ - ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ  32,5 ΧΛΜ 

Είμαι στα 1.600 μέτρα περίπου, ανεβαίνω ένα ακόμη υποτυπώδες μονοπάτι θαυμάζοντας τους γιγάντιους βράχους που λες και τους έσπειρες ορθώνονται σαν πειθαρχημένοι στρατιώτες σε κάθε βήμα γύρω μου, σε 200μ περίπου επιτέλους, ισιάδα ,το οροπέδιο της Λάκας Τσουμάνη , ένα ρυάκι στο δεξί μου χέρι με οδηγεί στο σταυρομονοπάτι, αριστερά η ανηφόρα για Δρακόλιμνη. Δεξιά προς το καταφύγιο της Αστράκας και ευθεία για την κορυφή της Γκαμήλας , όλη μου η ύπαρξη μου φωνάζει στην Αστράκα στην Αστράκα , μην κάνεις αριστερά προς Δρακόλιμνη είσαι ήδη τελειωμένος! Έλα όμως που το υπέροχο τραγούδι λέει ότι η ζωή αγαπά τους πολύ τολμηρούς, τους τρελούς και τις αξίες και εγώ πιστός στο στίχο δε χρειάζεται να γράψω ποια κατεύθυνση πήρα. Στα 2.050 μέτρα συναντώ την αλπική λίμνη που οι γιγάντιες βουνοκορφές που την περιβάλουν αντικατοπτρίζονται μέσα στα ήρεμα νερά της και επιβάλουν την δεύτερη βάπτιση μου, μπαίνω μέσα της, τα κύτταρα μου καυτά  ως υγρό πυρ δέχονται την δροσερή επίθεση του ευλογημένου ύδατος και με ωθούν προς την Αστράκα !

ΔΡΑΚΟΛΙΜΝΗ - ΑΣΤΡΑΚΑ 37ο ΧΛΜ- ΠΑΠΙΓΚΟ 44ο ΧΛΜ 

Στο οροπέδιο των λιμνών, στο 34ο χιλιόμετρο λίγο πριν το καταφύγιο της Αστράκας μια σκέψη με πλημμυρίζει , είναι η κινητήριος δύναμη μου αφού το κορμί μου  έχει απλά ηττηθεί κατά κράτος. Πρέπει να φτάσω στο Πάπιγκο, εκεί με περιμένει η αγαπημένη μου κόρη η Κωνσταντίνα, εάν φτάσω κοντά της έχω το θαύμα του τερματισμού στο τσεπάκι μου.

Περνάω το καταφύγιο η ώρα είναι 13.45, στις 14,00 κλείνει η πόρτα στο Πάπιγκο, κοιτάζω ένα γεράκι που κάνει κύκλους από πάνω μου και λαχταρώ τα φτερά του αφού μόνο με αυτά θα έδινα τη χαρά που αξίζει στην Κωνσταντίνα μου.

Δεν τα παρατάω, τρέχω και το γεράκι με ακολουθεί, ένα μήνυμα σεβασμού της μητέρας φύσης στην υπερπροσπάθεια μου η οποία σιγά σιγά μου φαίνεται μάταιη αφού δεν μπορώ να τρέξω πια.

Ένα χιλιόμετρο πριν το Πάπιγκο ο εξουθενωμένος Δημήτρης κατεβαίνει το κακοτράχαλο μονοπάτι και το θαύμα είναι εκεί στα πόδια του στηριγμένο από δυο πέτρες ένα χαρτί που γράφει, ΜΠΑΜΠΑ ΑΓΑΝΤΑ (ναυτική λέξη που σημαίνει , θάρρος ,δύναμη και την έλεγα στην Κωνσταντινίτσα όταν ήταν κοριτσάκι),  κοιτάζω ψηλά και ο Θεός μου χαμογελά με συμπόνια καλοσύνη και αγάπη !

Υ.Γ αφιερωμένο σε όλες τις Κωνσταντίνες του κόσμου που δεν πρέπει να ξεχνούν ότι κάθε “αποτυχημένο” ταξίδι  δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προετοιμασία για το επόμενο!

Δημήτρης Ραφτόπουλος