Πέρασε ένας χρόνος… Στήθηκα την ημέρα που ξεκίνησαν οι εγγραφές μπροστά από τον υπολογιστή μου, είχα ανοίξει την σελίδα του αγώνα και περίμενα “το πράσινο φως”. Δώδεκα η ώρα μεσημέρι. Έβλεπα μπροστά μου την φόρμα εγγραφής και άρχισα να συμπληρώνω τα στοιχεία μου – όπως και πέρυσι. Μετά την δεύτερη σελίδα. Όχι όπως πέρυσι. Με “άφησαν” να προχωρήσω. Λες – σκεφτόμουν μέσα μου και μια λάμψη ελπίδας έκανε την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά. Συνέχισα ήρεμα. Όταν ήλθε η ώρα να πληρώσω είχα καταλάβει ότι το όνειρό μου θα γίνει πραγματικότητα…

Και να με τώρα, στέκοντας όρθια και εξηγώντας στον Κώστα τι έχω κάνει ζητώντας την συμβουλή του όπως πάντα, μου απάντησε να προχωρήσω, μην πιστεύοντας και ο ίδιος ότι το καταφέραμε φέτος!

Οι μέρες περνούσαν γεμάτες με αγώνες, προπονήσεις, με την προσπάθεια να βελτιώσω όσο γίνεται την φυσική μου κατάσταση, βλέποντας διάφορα video και διαβάζοντας άρθρα περί του αγώνα αυτού, προγραμματίζοντας την καλύτερη στρατηγική όπως πάντα, θέλοντας να τον απολαύσω όσο τίποτε άλλο και να τον τερματίσω. Κάποια κομμάτια του πάζλ σαν να μου έλειπαν, αλλά έλεγα ότι μπορεί στην πραγματικότητα να δέσουν όλα αυτά…εάν ήξερα τότε …

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε επιτέλους, μετά από πολλές ώρες αναμονής, στο ηλιόλουστο αεροδρόμιο του Τρόμσο. Αυτό είναι, φτάσαμε. Χαμογελάω. Σε λίγες μέρες θα ζήσω αυτά που έβλεπα τόσο καιρό μόνο στα video. Πόσο τυχερή είμαι, πόσο ευγνώμων είμαι – σκεφτόμουν. Οι σκέψεις μου αυτές με ακολούθησαν σε όλη την διαδρομή έως το ξενοδοχείο, χαζεύοντας στο βάθος, τα ατελείωτα βουνά της περιοχής, τις κορυφογραμμές, τις κορυφές, ψάχνοντας μια συγκεκριμένη, την πολυπόθητη, τις χίλιες φορές “περπατημένη” από εμένα τους τελευταίους μήνες, την Hamperokken…

Οι μέρες περνούσαν βολτάροντας, φωτογραφίζοντας και από χαμηλά και από ψηλά (ανεβαίνοντας με τον τελεφερίκ) αυτή την πανέμορφη πόλη, προσπαθώντας να προσαρμοστώ στο κλίμα και ειδικά στην μεγάλη μέρα. Η περιοχή αυτή βρίσκεται εντός του Αρκτικού κύκλου που έχει ως αποτέλεσμα το Καλοκαίρι ο Ήλιος να μη δύει ποτέ! Ο Ήλιος του μεσονυκτίου! Παράξενο το συναίσθημα. Ευτυχώς στο δωμάτιο του ξενοδοχείου είχαν κατάμαυρες κουρτίνες που μας βοήθησαν να ζήσουμε τις νύχτες της Ελλάδας. Και με την μουσική και το τραγούδι εκατομμυρίων γλάρων της περιοχή (αντί τζιτζικιών) η νύχτα είχε μια “μυρωδιά” του έργου Birds του Hitchcock. Το όμορφο και γραφικό Τρόμσο, με τα ξύλινα, χρωματιστά σπιτάκια και με ένα εντυπωσιακό τοπίο γύρω του – φανταζόμουν το πώς θα ήταν χιονισμένο -  βρίσκεται στο βορειότερο τμήμα της Νορβηγίας, περίπου 350 χιλιόμετρα βόρεια του Αρκτικού Κύκλου. Με χαμογελαστούς κατοίκους, με τεράστιους δρόμους και ταυτόχρονα ατελείωτους ποδηλατοδρόμους, με καταπράσινα πάρκα, με τα τεράστια κρουαζιερόπλοια που αράζουν στο λιμάνι του, με μια απίστευτη ηρεμία και ησυχία – είπαμε μόνο οι γλάροι ακούγονται – με έκανε να το ερωτευτώ άμεσα…

Επειδή η πολύ ησυχία και ηρεμία βλάπτουν την ισορροπία μου, είπα να δοκιμάσω κάτι για πρώτη φορά, αφού είμαι εκεί και ταυτόχρονα θα ήταν μια καλή προπόνηση για τον αγώνα μου της επόμενης μέρας. Και έτσι βρέθηκα στην εκκίνηση του αγώνα Vertical, αγώνα που είναι στον παγκόσμιο πρωτάθλημα του Vertical (κάθετη ανάβαση), των 2.7Km μήκους και +1.044 μέτρων θετικής υψομετρικής, στο πανέμορφο νησί Kvaloya (λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Τρόμσο) και στην ψηλότερη κορυφή του, την Store Blåmann (1.044 μέτρα υψόμετρο). Ο καιρός ήταν υπέροχος, συννεφιά χωρίς βροχή, χαρούμενα και χαμογελαστά πρόσωπα, κάποια γνωστά από τους αγώνες στην Ελλάδα (Anna Frost), άλλα από περιοδικά και σελίδες που ασχολούνται με το ορεινό τρέξιμο. Πάλι η πολυειπωμένη ερώτηση “τι κάνω εγώ εδώ”, αλλά δεν της έδωσα σημασία! Το βλέμμα μου έτρεχε προς την κορυφή, που ήταν ο τερματισμός, ήταν καρφωμένο επάνω της, ήθελα να φτάσω εκεί, ήθελα να απολαύσω την θέα! Υπήρχε χρονικό όριο στην μέση της υψομετρικής, στα 500 μέτρα δηλαδή, στα 45 λεπτά.

Προς το τέλος η διαδρομή ήταν πολύ κάθετη, έπρεπε να είσαι πολύ εξοικειωμένος με σκαρφάλωμα σε κάθετα βράχια, γλιστερά και να μην έχεις ακροφοβία και υψοφοβία! Η πυκνή ομίχλη μας έκρυβε αυτό που η κορυφή θα μας το χάριζε – μια υπέροχη θέα προς τις βουνοκορυφές και τις λίμνες γύρω μας! Και έναν Kilian, που με την φωτογραφική του μηχανή – άλλη μια αγάπη του – μας περίμενε όλους χαμογελαστός. Δεν ήθελα να κατέβω από πάνω, ήμουν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένη από την μια και από την άλλη σκεφτόμουν την κατηφόρα, που ήταν επίπονη για τα πόδια και τα χέρια μας…

Πηγαίνοντας με το λεωφορείο της διοργάνωσης πίσω στο Τρόμσο, όπου σε λίγη ώρα θα γινόταν η τεχνική ενημέρωση από τον Kilian,  με ένα μονίμως χαμόγελο στο πρόσωπό μου, σκεφτόμουν την αυριανή μέρα, σκεφτόμουν τον αγώνα και με έβλεπα να τρέχω πάνω στην κόψη Hamperokken, απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα στις γύρω βουνοκορφές, στις λίμνες, στα φιόρδ… Μπορώ να πω ότι περίμενα πως και πώς να ξεκινήσει ο “μεγάλος” αγώνας, ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω το “τέρας”.

Η αίθουσα που γινόταν η τεχνική ενημέρωση ήταν γεμάτη, με τους αθλητές από όλο τον κόσμο που είχαν έλθει σε αυτή την μακρινή χώρα να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε έναν από τους τρεις αγώνες της διοργάνωσης. Ούτε η τεχνική ενημέρωση δεν με βοήθησε να συμπληρώσω το ελλιπές παζλ μου. Δυστυχώς…

…και ο αγώνας είχε ξεκινήσει, με φωνές, μουσική, με χαμογελαστά πρόσωπα, με μια γιορτινή ατμόσφαιρα σε ένα συννεφιασμένο και συνάμα μαγικό τοπίο, με τον κόσμο γύρω να μας χειροκροτεί, με τους φωνακλάδες γλάρους να μας εύχονται καλό δρόμο …ήμουν και εγώ ένα κομμάτι της γιορτής αυτής, ήμουν τόσο χαρούμενη και ευτυχισμένη που τα πόδια μου επιτέλους έτρεχαν στα μονοπάτια του ονείρου μου! Ήμουν πολύ καλά, ένιωθα δυνατή, η ανάσα μου έσπρωχνε τα πόδια μου στην δύσκολη και ατελείωτη ανηφόρα με το κρύο να είχε γίνει πιο αισθητό, το ρολόι μου “έλεγε” ότι πηγαίνω καλά, ότι θα περάσω το κόψιμο αρκετή ώρα πιο νωρίς!

Έως την κορυφή Tromsdalstinden, στα 1.238 μέτρα, που το χαμόγελο μου κόπηκε απότομα από τα παιδιά της διοργάνωσης, λέγοντας μου ότι “άργησα τρία λεπτά”. Τρία λεπτά έκοψαν το μονοπάτι του ονείρου μου. Μα πως γίνεται; Το ρολόι μου έδειχνε ότι έκανα πιο πολλά χιλιόμετρα από αυτά στα οποία ήταν το κόψιμο! Να το και το πάζλ που τελικά εδώ βρήκε το ελλιπές κομμάτι του. Δεν μπορούσα να μιλήσω, οι λέξεις δεν έβγαιναν. Για τρία λεπτά μόνο σώπασα. Κοίταζα στο βάθος, δεν φαινόταν τίποτα από την πυκνή ομίχλη. Χαμογέλασα, ναι, βρήκα την δύναμη να το κάνω. Σκεφτόμουν ότι το Βουνό αυτό δεν ήθελε να με “ταλαιπωρήσει”, δεν ήθελε να κάνω τόσο δρόμο χωρίς να μου προσφέρει εκείνη την μαγική θέα που την θαύμαζα τόσους μήνες πριν!!! Αυτό ήταν…. Είχα δύο επιλογές: ή να γυρίσω πίσω ή να συνεχίσω την διαδρομή του μικρότερου αγώνα (32km) και να τον τερματίσω. Διάλεξα την δεύτερη λύση. Πήρα τον Κώστα να του το πω, να του πω ότι συνεχίζω το όνειρό μου. Ήμουν καλά, βρήκα την διάθεσή μου, το χαμόγελο μου, ήθελα να απολαύσω το μυστηριώδες τοπίο αυτό, να το καταγράψω με την GoPro μου, ήθελα να κρατήσω το όνειρό μου αυτό λίγο ακόμα ζωντανό!

Ήθελα το μονοπάτι του ονείρου μου να το συνεχίσω και να το σταματήσω εγώ. Και μόνο εγώ…

Dragana Cejovic